21

 

De campings in het NP Conguillo zijn al gesloten en dat betekent dat we er gratis kunnen staan. We vinden er een waar de kranen nog lopen en de wc’s nog open zijn. De volgende ochtend is het uitstekend weer om een wandeling te doen. De tocht naar de Mirador Sierra Nevada geldt als een van de mooiste van Chili. Het loopt heerlijk zo in de ochtendzon en ook omdat het niet zo steil omhoog is als de meeste tochten die ik gedaan heb. Ik kom onderweg door een bos met enorme bomen, een gedeelte met de prachtige araucariabomen en bovenin vooral struikgewas. Het uitzicht aan het eind is fenomenaal. Je ziet de Llaima vulkaan met zijn spiegeling in het meer beneden en rondom heuvels met araucaria’s. 

 

Als ik weer afdaal kom ik een nederlands stel tegen waar ik een tijdje mee klets. Alwin en Annemieke zijn 10 weken met een huurcamper onderweg. Ik ben ik blij dat ik vroeg ben gegaan, want de zon brandt nu heftig. Beneden maak ik een bushdouche, waarna we verkassen naar en plek aan het meer, waar de twee nederlanders ook staan. De volgende ochtend geeft de ochtendnevel het meer een mysterieuze sluier.

 

We gaan via de andere kant, in het noorden het park uit en onderweg is er een naar metaal-klappergeluid te horen vooral als ik door kuilen rij. Ik heb altijd een oor openstaan voor dit soort geluiden en ik wil altijd weten wat het is. Vroeg erbij zijn kan voorkomen dat een klein probleem groot wordt. Na wat checks kom ik er achter dat de schokbreker bovenin los zit, waardoor hij een staal-op-staal geluid produceert. Sleutel 17 brengt uitkomst. Een paar slagen en de boel zit weer vast. Weg geluid, rust in de kop.

We doen nog Caracautin aan, waar we ons laatste chileense geld omzetten in booschappen en diesel. Met beide tanks vol, zo’n 200 liter, besparen we aardig op brandstofkosten want in Argentinie is het zo’n 40 cent per liter duurder….inderdaad, 80 euro verschil.

We vinden weer een mooie rustige plek, onze laatste in Chili. Dan richting de grens. De chileense kant is helemaal nieuw en ze hebben moderne apparatuur zoals een paspoortscanner. We zijn er zo klaar en ook aan de argentijnse kant geen probleem en we zijn vlot weer op weg. Terug aan de andere kant van de Andes en we komen precies daar Argentinie binnen op het noordelijkste punt van onze toer door het merengebied, eind november. We lunchen nog even aan het Lago Aluminé en rijden dan door naar een riviertje iets noordelijker. Een superplekje weer. We kunnen zwemmen in het verfrissende water en staan onder de araucaria’s.

Dan moeten we maar eens serieus beginnen met de oversteek terug richting Buenos Aires. We moeten nog ruim 1200 kilometer doen en verdelen het in stukken van 400 km. Dat is genoeg per dag met de cruiser. Ik rij meestal 80 a 90, bij hogere snelheid gaat ie zuipen.

Zo komen we de eerste stop voorbij Neuquen, uitspraak neukén, in General Roca, weliswaar vlak voor het donker wordt. Het is zondagavond en de uittocht van dagjesmensen is bijna voltooid. Een half uur later is de plek bijna helemaal voor ons.

De volgende dag weer zo’n saai stuk door de eindeloze pampa, maar we vinden wel een mooi natuurparkje aan het einde van de dag. We kunnen er ook mooi op de camping staan, zodat we ’s nachts het vrachtverkeer niet horen.

De volgende dag maken we nog een rondrit door het kleine park, waar naar verluid zelfs nog poema’s rondlopen. Het hele park doet erg aan Afrika denken. Zandwegen en acacia’s, alleen het grote wild ontbreekt.

Aan het eind van de derde lange rijdag trakteren we onszelf op een echte betaalde camping met hete douche. De eerste camping na bijna 60 dagen wild kamperen. De hele grote camping is verder totaal verlaten, maar toch een aangenaam verblijf. We komen nu in de buurt want we zijn minder dan 100 kilometer van Buenos Aires.

Het zijn vooral tolwegen rond de grote stad maar over het algemeen schiet je dan wel lekker op. We zoeken een tijdje naar een parkeerplaats bij de Recoleta begraafplaats en vinden er één die, waar we later achter komen, precies aan de andere kant van de muur staat, waar Eva Peron begraven ligt. 

De begraafplaats is een indrukwekkend geheel van straten en pleintjes waaraan de mausoleums liggen. Sommige redelijk ingetogen andere heel protserig. Je treft ze ook aan in alle staten van onderhoud, of juist het gebrek er aan. Opvallend is de rust die hier heerst. De hoge muren houden heel veel stadsgeluid buiten, een oase.

 

Dan gaan we maar eens op zoek naar de overnachtingsplek in het oude havengebied die in iOverlander staat. Het is zes kilometer door de stad, maar door de spits doen we ruim een uur over, loopsnelheid dus. De straat die staat aangegeven is in een park waar rondom dure woontorens staan. Er is genoeg parkkeerruimte en het lijkt allemaal okee. Niet teveel verkeer en er lopen joggers rond in het goed verlichte park, ook vrouwen alleen, wat een maatstaf is voor de veiligheid. Het voelt dus goed en hier gaan we staan. 

Als we door de stad wandelen komen we op Plaza de Mayo, waar al jarenlang de dwaze moeders komen demonstreren omdat ze willen weten wat er met hun kind is gebeurd. Eind jaren 70 zijn er zo’n 30000 mensen verdwenen. Iedereen die verdacht werd van een mening tegen de dictatuur werd opgepakt, gemarteld en veel werden vanuit helicopters en vliegtuigen in de Rio Plata gegooid. Die is 50 kilometer breed en er werd niets van ze terug gevonden. Juist vandaag is het herdenkingsdag van de slachtoffers en rond het plein is het een drukte met kraampjes, drumbands, en een hele lange banier met alle foto’s van de slachtoffers. Heel indrukwekkend om zo langs al die veelal jonge gezichten te lopen die zo vreselijk aan hun eind zijn gekomen. 

 

In de middag lopen we naar de wijk San Telmo, niet ver van waar de cruiser staat. Al snel belandden we op een supergezellig pleintje met kraampjes, terrasjes en er wordt tango gedanst. Ik kan enorm genieten van dit prachtige geheel van stijl, passie, techniek en elegantie. En het danseressenlichaam zit altijd in een buitengewoon sexy jurk met eronder hoge hakken. 

We vinden het altijd leuk om met zo’n open citybus een rondje stad te doen. Zo kom je in leuke wijkjes en uithoeken die je anders niet gauw ziet. Ook dat je overal kunt uit- en instappen is goed. Er zijn hier in Buenos Aires twee rondjes en je kunt van de ene in de andere overstappen. Na een aantal haltes stappen we uit om op het andere rondje verder te gaan. Er komt een bus en we stappen in. Ik heb mijn iPad bij me en die leg ik even neer om mijn ticket te laten zien, als we er ineens achter komen dat we in de verkeerde bus zitten. Deze maakt hetzelfde rondje als waar we zijn uitgestapt. De bus stopt en we lopen terug. Dan kom ik er achter dat ik mijn iPad in de wegrijdende bus heb laten liggen. Ik zie de bus nog in de verte voor het stoplicht staan. Die kunnen soms heel lang op rood staan hier en ik begin nog een sprintje, maar dan trekt hij toch op. Shit, iPad weg. Het lijkt ons dan het beste om in de volgende bus te stappen, zodat er mogelijk contact kan worden gemaakt met de andere bus. De host doet gelijk een groepsappje naar alle andere hosts en dan is het een tijdje ‘fingers crossed’. Net als we denken dat het al te lang duurt voor een reactie, komt hij boven om te zeggen dat hij gevonden is. De iPad kunnen we ophalen op halte 0, tevens de ticket-office. Daar zijn we in een paar haltes en heb ik het ding terug. Pffff. We kunnen vanaf nu weer genieten van de rit.

 

In de wijk Boca stappen we uit en lopen wat door de gezellige straatjes. We doen een terrasje en omdat we wel trek hebben bestellen we een bordje friet en een allebei drankje. De patat is niet echt lekker, maar de rekening van 25 euro ervoor geeft een nog viezere nasmaak. Oplichters, ook al was er ook een tangoshow.

We lopen terug via San Telmo waar we op ons terrasje van gisteren nog een drankje doen en een tango bekijken.

 

’s Morgens gaan we naar de kantoren van de twee ferrybedrijven om te kijken welke boten we kunnen nemen en voor welke prijs. Buquebus is altijd duur en vraagt 240 US$. Colonia Express wil 217 maar heeft een aanbieding als we de avondboot nemen, 137 US$. Elize wil graag met de ochtendboot direkt overvaren, maar ik vind die 80 dollar extra gewoon weggegooid geld. We hebben geen haast en kunnen ons nog wel een paar uurtjes extra vermaken hier in Buenos Aires. We doen even onze eigen dingen. Elize gaat naar het Eva Perron museum en ik ga de route rijden die de touristenbus doet en die wij gemist hebben door het iPad-debacle. Het is zondag en niet erg druk verkeer, anders zou ik geen rit voor de lol door deze stad doen. 

 

Laat in de middag checken we in op de ferryterminal en alles verloopt heel gladjes. Ook hier worden we niet alleen Argentinië uitgestempeld, maar gelijk ook Uruguay in. Buenos Aires wuift ons uit met een schitterende zonsondergang achter zijn skyline. Gracias Argentina, het was een genoegen en….hasta la proxima vez.



In Colonia de Sacramento rij ik van het schip. Een bootsman zegt eerst dat ik rustig over de rijbrug moet gaan, waarna hij het teken ‘gaan’ geeft. Dan een vreselijk geluid, het dak raakt toch de onderkant van de rijbrug. Gelukkig geen schade, een moer van de rijplaten op het dak heeft het het geraakt. De klankkast van de camper heeft het geluid wat overdreven. Wel even schrikken. Nu moet alleen nog de auto ingeklaard worden. De zeer aardige douanier handelt het weer vlot af. 

 

Het is donker, maar we rijden feilloos naar onze slaapplek, dezelfde als bijna zes maanden geleden. Mooie plek op een grasveldje naast de antieke stadsmuur. Colonia is het oudste stadje van Uruguay en heeft een mooi oud centrum, straten met kinderkopjes en oude huisjes. Het is daarom ook toeristisch en er komen af en toe toerbussen. Daardoor is het er ook gezellig met veel terrasjes. We eten hier een lekkere paëlla. We blijven nog een extra nacht en bekijken het allemaal nog eens de volgende dag.

Dan de laatste rit, naar ons adres van het nederlandse stel dat zich in Uruguay gevestigd heeft. Jan en Marieke wonen prachtig op het platteland net buiten Montevideo en bieden logies en camping aan. Het klikt gelijk en we voelen ons hier thuis, Elize niet in de laaste plaats omdat het ook nog tukkers zijn. Het voelt goed om de cruiser hier voor een tijd te stallen. We zijn de twee volgende dagen bezig alles klaar te maken voor onze terugvlucht. Onze reis van een half jaar is, bijna ongelooflijk voor ons, al weer om. De tijd is gevlogen, maar wat hebben we genoten van de vele schitterende dingen die we hebben gezien. Ik ben ook altijd blij dat alles goed is gegaan. Geen ongeluk, geen ziekte, geen grote pech onderweg, geen slecht nieuws van het thuisfront.

Even wat cijfers van onze reis. We zijn 176 dagen op reis geweest, waarvan de eerste 11 dagen in hotels in Montevideo omdat de auto vertraagd is aangekomen. Aan die 11 redelijk goedkope hotelnachten hebben we twee maal zoveel uitgegeven als aan alle overnachtingen in 165 dagen erna, de 26 campingovernachtingen. De andere 139 dagen hebben we in het wild gekampeerd. De laatste twee maanden hebben we helemaal niet meer op een camping gestaan. We hebben 15500 kilometer gereden, plm 85  km gemiddeld per dag en daarmee 2000 liter diesel verstookt. Dat kostte ongeveer 1800 euro, een tientje per dag gemiddeld. Je hoeft hier niet veel te rijden om weer op een hele mooie plek te komen. Niet zelden werd een koffieplekje na een uur rijden, de standplaats voor twee nachten.

Een karretje boodschappen kost ongeveer hetzelfde als in Nederland. Al met al komt het er op neer dat je in Chili en Argentinië, in ieder geval in het zuiden van die twee landen, de reis van je leven kunt maken voor een heel schappelijk budget. Ik zeg wel eens: thuis bliijven is duurder. 

Oja en met rummicub heb ik 141 van de 209 spelletjes gewonnen ;-P