4

 

De plek aan de steile kust hebben we de volgende dag verruild voor een nog mooiere plek, zo’n 80 km verder. Wederom aangegeven in iOverlander. Het grootste deel van de weg was onverhard en achter ons was een enorme stofpluim. Slechts een heel klein beetje stof kwam binnen. Dat was in de vroegere cruiser wel anders. De achterdeuren sloten niet meer helemaal en fijn stof kwam met grote hoeveelheden binnen. De plek was afgelegen en winderig, maar in een duinpan viel het mee met de wind.

De volgende dag was het heerlijk zonnig weer en besloten we om nog een dag te blijven. Zo’n dag dat je heerlijk niets doet. Beetje houtjes zoeken voor de waterketel, de onvolprezen Kelly Kettle. Een aluminium, dubbelwandige ketel met eronder een bakje, waarin je met kleine takjes een vuurtje maakt. Met een handje vol takjes krijg je zo in no time anderhalve liter water aan de kook. Zelfs met wind of eigenlijk zelfs beter met wind. Zo sparen we gas en het is leuk om te doen. Ik maak zo ook voor allebei een bushdouche.

Er kwam vandaag alleen een lokale wandelaar langs en een gaucho, de Zuidamerikaanse cowboy. Hij zat op zijn paard met alleen een schapevel als zadel en een bovenmaatse alpinopet op zij hoofd. Hij groette kort en schonk verder geen aandacht aan ons. Voor de rest is het hier uitgestorven. In de verte horen we de zee, vogeltjes fluiten ons wakker. Ik vind nog de overblijfselen van een dier dat ik nog nooit levend zag: een pangolin of gordeldier. Er is alleen nog de gepanserde rugschild en kop van hem over.

De  volgende dag regent het en dan is het gelijk allemaal een stuk minder aantrekkelijk. We wilden toch al verkassen en met regen kun je maar beter gaan rijden. En het volgende stadje, Necochea, was een uurtje rijden en daar hield de regen ook op. Na wat huishoudelijke dingetjes, boodschappen, tanken, koffie met internet, op naar de volgende iOverlander-plek. Deze is door de inbrenger Bush Camping Heaven genoemd. Dat moeten we natuurlijk zien. De grote avenida die vanaf het centrum naar buiten de stad loopt, verandert na een kilometer al in een zandpad, dat door de regen een modderpad is geworden. Mijn mudbanden hebben er geen moeite mee, maar een gewone auto gaat hier alle kanten op denk ik.

De weg eindigt in de duinen en voor dat ik de cruiser omhoog stuur ga ik zelf een stukje lopen om te kijken. Het waait zo hard dat ik zowat gezandstraald wordt. Een stuk verderop zijn onderaan de duinen bosjes en daar vinden we een plek redelijk uit de wind. Het blijft waaien en als we gaan slapen doen we het dak dicht, dat scheelt veel beweging in de auto.

Een dag later waait het nog steeds heel hard en de wind draagt ook zand mee dat dan overal in gaat zitten. Dat maakt dat we toch maar weer gaan moven naar een volgende plek. Ik zie nog een vos lopen niet ver van de auto. Eerst nog even de was opgehaald die we gisteren hebben achtergelaten bij een wasserette en een koffie met internet. De weg is voor de tweede helft weer ongeplaveid maar de cruiser loopt er soepel overheen. De camping waar we heen wilden blijkt (nog) gesloten. Uit de kranen komt geen water en de wasbakken staan vol zand. Een wandelend echtpaar biedt ons aan om bij hun op de oprit te komen staan en aanvankelijk wilden we dat graag doen. Alleen kan dan het dak niet open vanwege een boom en de gastheer blijft maar snel spaans ratelen wat ik niet kan volgen. We zeggen dat we toch nog even de andere camping gaan checken. Die is ook gesloten, maar na nog wat omzwervingen gaan we toch daar bij de poort staan op een aangenaam strookje gras. Na een paar uur niemand gezien te hebben stopt er en auto bij het hek. Ik stap naar buiten en de bestuurder ook. Hij is de eigenaar, een aardige man en hij vertelt dat ze aan het werk zijn op de camping. Het is geen probleem dat we hier staan en we mogen zelfs binnen het hek. Maar we blijven liever waar we staan, want we zijn net aan het koken en bovendien voelt het hier veilig. 

We eten vanavond een lekker ossehaasje, net als eergisteren. Die kosten geen kont hier. 2 stuks voor  2,50 euro.

 

Na een rustige nacht is er een prachtige ochtend. De wind is eindelijk eens gaan liggen en ik ga om 6 uur er uit om een stukje te lopen. Rond de camping die in een stukje bos ligt, zitten veel vogels waaronder een knalrood zangvogeltje. Hij plukt af en toe een insect uit de lucht. 

 

Achter het duingebied ligt een enorm breed strand, het is nu eb. 

 

3

 

Bij Paraiso Suizo krijgen we te horen dat er geen gas verkrijgbaar is in Uruguay. Er wordt gestaakt bij gasleveranciers. Dat is wel lastig want we kunnen dan nog geen kopje thee zetten, laat staan een maaltje koken. Het begint af en toe te regenen en het wordt frisser. Gelukkig loopt onze kachel op diesel en die doet het gewoon. Het duitse stel dat we al kenden zijn ook hier aangekomen. Bij hen loopt de kachel ook op gas, die loopt dus niet. De vrouw heeft ernstige vorm van reptilisme, een aandoening waarbij de patient niet in staat is de eigen lichaamstemperatuur te regelen, vooral tijdens koude. Dit verschijnsel wordt in milde of sterkere vorm bij bijna de gehele vrouwelijke helft van de bevolking aangetroffen. Voor haar is dit dus een regelrechte ramp. 

We mogen in de keuken een thermosflesje heet water halen en een koffie maken mag ook nog net een keer. De gastvrouw heeft het liever niet. Het zijn zwitsers en zo ken ik ze ook. Niet de meest gastvrije mensen ter wereld. Ik kan me voorstellen dat ze in principe niet iedereen in de campingkeuken wil, maar als er zoals nu geen gas is, kun je de mensen wel wat tegemoet komen. We mogen een paar keer ons espressokannetje bij onze buren op het gas zetten, zij hebben nog wel. Het is een Italiaans stel met een hoge truck. We worden zelfs uitgenodigd om pasta te komen eten. Lieve mensen met wie we een leuke avond hebben. Zij praat graag en veel, hij kan geen engels en knikt af en toe wat.

We vinden de volgende dag de gemeenschappelijk ruimte gesloten. En dat terwijl het inmiddels de hele dag hoost. We hadden liever nog een dag gebleven, maar zo kunnen we ook niet veel. Ik had eigenlijk de nieuwe accu’s willen monteren en de oude hier achtergelaten, maar met dit weer heb ik er geen zin in. Komt nog wel. 

We besluiten dan maar te vertrekken richting Colonia, waar de ferry naar Buenos Aires gaat. Een rit van 250 kilometer die we dwars door het land rijden en niet door Montevideo, wat ook had gekund. Geen zin in verkeersdrukte en zo zie je wat van het binnenland. Dat verraste ons niet. Vlak, groen en muchos koeien. Ik bedenk twee nieuwe namen voor Uruguay en Argentinië; Noord- en Zuid-Biefland. 

We komen net voor donker aan in Colonia, het oudste stadje van Uruguay. We gaan eerst even wat slaapplekken bekijken die in iOverlander staan, de website met officiële en wild kampeerplekken. Een paar plekken staan pal aan zee, waar je nu weggeblazen wordt door de harde wind. De laatste heeft een grote muur en bomen en daar valt het mee. Er staat ook een andere camper en dat geeft een beetje security. We rijden eerst naar een crepe-restaurantje waar we koffie, internet en wc doen. Goeie combi. Dan terug naar de slaapplek. Het is al echt donker en het regent. Hoewel de wind meevalt, schudt de auto toch een beetje. Na een filmpje kijken met een wijntje worden we in slaap gewiegd.

De volgende dag is het weer iets beter, het is nu af en toe droog. Ik wil eerst even het schema van de ferry hebben, dan weten hoe lang we hebben om dit mooie oude stadje te bekijken. Dan blijkt dat we voor een spotprijsje de eerstvolgende boot kunnen nemen. We hebben het over 125 euro in plaats van 350. Daar hoeven we niet lang over na te denken, zeker met 12 dagen hotels in Montevideo achter de rug. We komen toch weer terug in Colonia, dus dat bekijken we een andere keer wel. Bovendien willen we echt gas, anders blijf je voor koffie en eten afhankelijk van buitenshuis. 

Gelijk tickets gekocht en we konden direkt de auto door de gate in wachtrij voor de boot zetten. De overtocht was een saai uurtje, want je kon niet aan dek en door de vieze ramen was niet veel te zien. De grensformaliteiten waren snel gedaan. Onze passen waren in Colonia zelfs ook al ingestempeld voor Argentinië. Ik moest mijn zuurverdiende permit die ik een paar dagen geleden in Montevideo had gekregen nu weer inleveren en heb er nu één voor Argentinië.

We mengen ons in het drukke verkeer en merken gelijk dat ze hier een heel andere rijstijl hebben. Zeg maar gerust een belabberde rijstijl. Snijden, zigzaggen en toeteren. Ik denk en hoop dat onze cruiser met zijn robuuste uitstraling wat respect afdwingt. We gaan gelijk achter gas aan in Buenos Aires. We hadden het adres van een leverancier, maar dat was nog een flink stuk rijden over een snelweg dwars door de stad. We merken dat BA een stuk groter is dan Montevideo, dat ook al niet klein is. We kopen een gasfles met drukventiel. Helaas kunnen we alleen kiezen tussen een te grote fles en een kleine. De grote gaat niet passen en dus moeten we het met het 3kilo-flesje doen. We gaan dan in oostelijke richting de stad uit. We willen naar plek die in iOverlander staat, ergens aan de kust. 

De afstand valt een beetje tegen en het wordt later en later. En wat we niet willen gebeurt dan toch, we zijn nog in het donker aan het zoeken. En daar kwam nog bij, dat we de plek niet konden vinden en we in een rare omgeving rondreden. Het was een plek buiten het stadje, recreatiegebied voor vissers, waar ook mensen woonden in paalwoningen omdat het eigenlijk een moerasgebied is. Alles heel rommelig en daardoor een beetje achterbuurtsfeertje. De moed zakt even in de schoenen. We keren om tot we weer bij een plek terugkwamen waar in ieder geval veel straatverlichting was. Er was ook een bushalte. We zijn echt moe en besluiten het hier even aan te zien. Af en toe komen er mensen langs of een auto. We merken dat men helemaal geen aandacht voor ons heeft en dat is prima. Er komt nog een laatste bus waar wat jongeren instappen en dan wordt het rustig. Het vertrouwen stijgt en we doen dan zelfs het dak open en maken het bed op. We hebben een rustige nacht. 

De volgende dag is het prachtig weer. De wereld ziet er dan heel anders uit. We rijden weg en gaan een paar kilometer verderop in de zon een ontbijtje doen. Ik kom er door een penetrante gaslucht achter dat het nieuw gekochte drukventiel lekt. Goedkope rommel. Provisorisch kan ik het lek dichten met plastic van een boodschappentasje. 

We maken vandaag weer wat kilometers maar komen nu wel op tijd aan. We willen vandaag op een camping staan en…. douchen. In San Clemente de Tuyu vinden we die. Een aangename camping met grote bomen, hete douches en weinig mensen. De volgende dag wandelen we op het grote brede strand. Ook ga ik even met de auto bezig. Het nieuwe lager van het linker voorwiel heeft wat speling en moet even nagesteld worden. Een klusje dat ik binnen een uurtje geklaard heb. Alleen breekt me net het laatste boutje af. Te strak aangedraaid. Geen ramp, maar het stukje bout moet er wel een keer uitgeboord worden.

 

We blijven nog een dag omdat we het hier best even prettig vinden. Bovendien hebben we op een klein plekje elders op de camping internet. De router bij ons in de buurt doet het niet. 

Vandaag komen we via FaceTime met beeld in contact met alle mensen die aanwezig zijn op de speciale middag voor een goede vriend die heel ziek is. Hij wilde graag nog een keer een kampvuur en barbecue met vrienden. Dat is prachtig gelukt. Hij is er met bed en al door een ambulance heen gebracht. Mooi om te zien hoe mensen zoiets in zeer korte tijd voor elkaar hebben gekregen. Weliswaar zijn wij op grote afstand maat de verbondenheid is er niet minder om. Het is een bijzonder moment van geluk en verdriet. 

Hierna gaan we rijden we naar onze volgende stop. Het is een redelijk saaie weg maar toch genieten we van de rit. Onderweg doen we in de berm een bakkie koffie en een klein tukkie. Verderop komen we het plaatsje Mar del Ajo tegen…???...Knoflook aan Zee?

Het is 200 km naar Mar del Plata, dat veel groter blijkt te zijn dan we hadden gedacht. In de stad gonst het van de mensen langs de boulevard en in de parken. Ook het verkeer is druk. Voorbij de stad is langs de kust met kliffen een lange en brede strook met bossages waar je prima kunt kamperen. We vinden een plek vlak aan de steile rots en beschut door de begroeiing. Prachtige wildplek. Veel roofvogels vliegen af en aan. De drone laat ik ook maar weer eens uit. 

  

Het tweede hotel is modern en bevalt ons goed, vooral dat onze kamer ruimer is. Hij heeft een raam aan de straatkant. Het is een promenade zonder verkeer, maar er hangen wel zwervers rond, die vooral ’s nachts soms schreeuwen en dus moeten we het raam toch dichthouden voor een beetje nachtrust. Met de airco heel zachtjes aan is het prima te doen. Ook is het fijn dat dit hotel een lounge heeft, zodat je ook even ergens anders dan op je kamer kunt zitten.

Ze hebben hier in Montevideo huurfietsen die aan een elektronische paal vastzitten. Met een gekochte card kun je zo op 10 plekken in de stad een fiets pakken en willekeurig terugzetten. De eerste tocht gaan we gelijk een heel eind, het is nog steeds heerlijk weer. Vanuit de tourbus had ik het woord Montevideo in grote letters zien staan, net zoiets als in Amsterdam. Ook hier doen de toeristen op zo’n wat ze doen: selfies maken, erop klimmen. Het verschil is dat je hier nog geen chinezen ziet, die opspringend het V-teken maken voor de foto. En wij, wij maken natuurlijk ook een paar foto’s. Want het is een mooie plek met uitzicht over de zee en het strand met daarachter de stad. 

Om onze wachttijd te breken hebben we overwogen om nog een paar dagen naar Buenos Aires te gaan, maar het is wel een gedoetje. Taxi nemen naar de bus, bus naar de ferry, ferry naar de overkant en dan weer een taxi. En alles met driekwart van de bagage, één tas kunnen we achterlaten. Komt ook bij dat het allemaal best duur is. Zoals alles hier in Montevideo. Een mooi voorbeeld daarvan is dat de Undurraga wijn uit Chili, die wij bij Appie kopen voor 5 euro (meestal voor 3,75 in de bonus), hier in de schappen staat voor 8,50.

Ook was het zo dat het schip met de cruiser toch redelijk doorvaart nu en zaterdag aankomt. We zullen dan pas maandag iets kunnen doen maar toch komt het allemaal dichterbij. We besluiten daarom in Montevideo te blijven, maar wel van hotel te wisselen. We vinden er één, die net buiten de oude stad ligt, maar toch heel centraal. Niet zo lux als de vorige, maar rustiger gelegen en we kunnen dus gewoon weer met raam open kunnen slapen.

We vullen de dagen met heerlijke fietstochten, wandelen door de stad, kijkend naar de mooie oude huizen en gebouwen. Eén dag heb ik de drone meegenomen op de fiets om een proefvluchtje te maken. Ik had een dag eerder bij een parkje een Uruguayaan met eenzelfde drone zien vliegen en ben een praatje met hem gaan maken. Hij verzekerde dat het allemaal okee is om te vliegen. Ik was zelf nog niet zo op de hoogte en dan in een stad....



We eten weer eens zo’n heerlijke steak, andere dagen eten we alleen stokbrood met tonijn of ham. Ook heerlijk en uit eten willen we niet elke dag. Sommige avonden zijn al lekker zomers zwoel en dan zitten we uren op het dakterras van ons hotel waar we uitzicht hebben over de haven. Daar is het altijd een drukte van belang. Kranen voeren een elegant ballet met tonnen zware containers. Vrachtwagens rijden af en aan, schepen lopen binnen.

200 meter van het hotel ligt het kantoor van Grimaldi, waar we een belangrijk dokument moeten halen en het ontschepen van de cruiser moeten betalen. Dat blijkt dan niet US$ 500 te zijn, zoals in de Seabridge-papieren staat, maar US$ 666. De juffrouw achter de balie spreekt goed engels en zegt dat ze al tig emails heeft gestuurd naar Seabridge hierover. Dan vraag ik over het verdere verloop en vertel dat we nu volgens Seabridge naar ene Eduardo Kessler moeten. Een agent die de douaneformaliteiten voor je doet. Die naam ontlokt bij haar een aparte blik. Daarbij zegt ze gelijk dat je heel makkelijk zelf de auto uit de haven kunt halen.

We hebben het weekend nog om er over na te denken en er nog wat over te lezen. Een verhaal over het zelf een auto uit de haven halen, doet me de moed in de schoenen zakken. Het is zeer gecompliceerd en je moet van het ene kantoor naar het andere, waarbij er ook nog een en ander mis kan gaan.

Dan plaats is ik een bericht op een faceboekgroep voor zuid-amerikagangers. Iemand doet me een link naar zijn verhaal en dat is zeer uitgebreid en duidelijk. Ik krijg daardoor weer wat meer fiducie om er voor te gaan en Elize geeft me het laatste duwtje.

Maandag stappen we dan met vertrouwen in de benen naar de haven. We zien nog een duits stel dat om dezelfde reden in het eerste douanekantoor zit. Ze zijn net als wij goed voorbereid en kunnen van alle documenten de benodigde kopieën overhandigen. De ambtenaar achter de balie kan dit kennelijk waarderen. Hij is vriendelijk en als ons spaans soms net tekortschiet, plukt hij ergens een jongedame achter een buro weg die wat engels kan.

Na de douane komt de havenautoriteit, waar we een havenbelasting moeten betalen. Het bedrag wordt berekend aan de hand van de waarde van de auto. Ik had al een tabel gevonden hoe ze die berekening doen en met een waarde van 5500 dollar kom ik in een gunstig tarief. De beambte checkte even het bouwjaar van de cruiser en hij vond dat bedrag wel passen bij een 23 jaar oude auto. Toch evengoed weer even 250 dollar aftikken. Als ik de echte waarde had opgegeven was ik veel meer kwijt geweest. Het is goed zo. Dan weer naar een ander kantoor van de douane, waar iets onduidelijks wordt gedaan en we een nieuw briefje erbij krijgen. Het wordt al een aardige papierwinkel.

We worden dan doorgestuurd naar het volgende kantoor, weer een briefje en dan mogen we naar de cruiser die vlak bij, naast een loods in de haven staat. De eerste indruk is goed, geen schade, geen inbraak. Het duitse stel heeft minder geluk, bij hen is wel ingebroken. Via het dakluik zij ze binnengekomen en hebben kasten opengebroken. Later horen we dat er geen dingen verdwenen zijn. Maar wel kapotte sloten en een dikke zooi binnen. Balen om zo te moeten beginnen.  Bij ons zijn alle verzegelingen nog intact. Het zijn rode stickers die bij uitrekken of lostrekken veranderen van kleur. 

Net als ik de cruiser wil openen, worden we teruggeroepen naar het kantoor. Eerst moeten er nog meer papieren gedaan worden in weer een ander kantoor van de douane. Uiteindelijk mochten we dan toch de auto halen. Sleutel in het slot, lampjes springen aan….een korte start was voldoende om de diesel tevreden horen ronken. Ik rij naar de ingang van het laatste kantoor waar we een inspectie kregen. Dat hield in dat er drie ambtenaren eerst alle aandacht op de fotowand richtten en toen ook nog even naar binnen keken. Todo bien, nog één keer het kantoor in voor het laatste document, de toestemming om in Uruguay te mogen rijden onder tijdelijke import. De vrijbrief om de haven te mogen verlaten. Triomfantelijk met het papier omhoog houdend, loop ik op de cruiser af waar Elize stond te wachten. Yesss, laat de reis nu maar echt beginnen. Ons wachten en goede voorbereiding is beloond. We hadden rekening gehouden met een hele dag werk, misschien nog langer. Het is half twee als we door de slagboom rijden! We zijn veel eerder klaar, dan dat we een agent in de hand zouden hebben genomen. Die is waarschijnlijk van de andere reizigers nog de papieren aan het verzamelen en kopieëren. We hebben ze niet gezien en alle andere auto’s staan er nog. Later horen we dat ze om 7 uur 's avonds pas klaar waren.

We hebben inmiddels best trek gekregen. Laat onze favoriete steakhal nou recht voor ons liggen. We parkeren aan de overkant van de havenstraat en vieren de dag met een heerlijke maal aan de grill. Dan begint onze reis, over de boulevard van Montevideo die wel 20 kilometer lang blijkt te zijn.

We zijn op weg naar Paraiso Suisso, een camping en standplaats voor overlandwagens. Het is 80 km, mooi  voor een eerste ritje. We hadden al positieve verhalen gehoord en gelezen. Op zijn terrein zijn ook een paar andere overlanders. Onder andere een stel dat is meegevaren met het vrachtschip. De vrouw heeft bijna een uur lang over de misere gepraat van hun reis. Die was wegens de vertraging de helft langer, 48 dagen in plaats van 32. De kapitein moet een enorme hork zijn geweest, ze kregen iedere dag twee maal pasta, ze kregen geen informatie over de vertragingen, konden wegens werkzaamheden soms niet naar buiten op het dek. Ze hadden schimmel in hun kamer en dat was dan nog de captain’s cabin. Anderen hadden een binnenhut zonder raam. Ik ben zo blij dat wij dit niet hebben gedaan.

We gaan ons hier een paar dagen voorbereiden, alle spullen een plekje geven, inkopen doen, gas scoren en misschien wat goede informatie.

De ombouw van de Landcruiser is na drie jaar voltooid en nu gaan we doen waarvoor het allemaal bedoeld was. Een overlandreis maken in Zuid-Amerika. Daarvoor moest de cruiser op een schip overgevaren worden naar Montevideo in Uruguay. Gekozen is voor Roll-on Roll-off, in plaats van in een container. Via Seabridge hebben we bij de italiaanse rederij Grimaldi de overtocht geboekt. Deze zijn gespecialiseerd in autovervoer. Bij RoRo zijn kosten aanzienlijk lager en het papierwerk minder. Er is wel iets meer risico op inbraak tijdens de vaart, maar ik vertrouw er op dat de hermetisch gesloten camperunit als te lastig wordt gezien.

Als de auto in Hamburg is afgeleverd wordt al snel duidelijk dat het schip vertraging heeft. Gelukkig hebben we onze tickets nog niet gekocht. Als het schip 6 dagen te laat dan toch vertrekt, boeken we gelijk online een ticket van de KLM. Tijdens de maand voor onze vlucht loopt ons schip, de Grande San Paolo, steeds meer vertraging op. Alleen al in Dakar moet hij 4 dagen buitengaats wachten op een plek in de haven. En zo loopt hij in iedere haven één of twee dagen extra op. Het is kennelijk overal onverwacht erg druk. Tegen de tijd dat onze vlucht gaat, zitten we al op 12 dagen en die zullen we dus in Montevideo in een hotel moeten doorbrengen. Dat zal ons budget voor de reis niet heel goed doen, maar het is niet anders en we maken er gewoon het beste van. We beginnen de reis dan maar met een stedentrip.

Tijdens het online inchecken kregen we een aanbieding om extra comfortstoelen te boeken. De vlucht is ruim 12 uur, dus dat doen we. We kiezen de rij met niemand voor ons en realiseren eigenlijk te laat dat dat ook de rij is waar mensen met baby’s zitten. Beetje dom, want dat was ook de realiteit. Naast ons een moeder met peuter en in de middenrij nog chinezen met een baby. Elize, die in het midden zit, raakt gezellig met haar aan de praat en het is best een aardig kereltje. De purser is zeer behulpzaam en brengt een dekentje zodat het kind op de grond kan liggen slapen. Ik had mijn slaappillen genomen, oordoppen in en heb 7 saaie vlieguren heerlijk weggeknord. Goed uitgerust aangekomen in Montevideo op zoek gegaan naar een shuttlebus in plaats van een taxi. Je betaalt vooraf en het voelt dan meer als een citytour.

Via internet hadden we een leuk hotelletje geboekt voor de eerste vier nachten. Prachtig oud gebouw met veel stijlelementen, marmeren trappen en een open lift met ijzeren hekwerk deuren. Het ligt in de oude stad en vlak bij het grootste plein. Het kamertje is sfeervol met oude meubeltjes, maar na een paar dagen gaat het mij een beetje benauwen. Net te klein allemaal. We denken erover om naar Buenos Aires te gaan, iets wat we met de auto niet gauw zullen doen. Maar op zondag was het schitterend weer en hebben we een bustour genomen bovenin een dubbeldekker. Het is een van de weinige toeristische dingen die ik leuk vind om te doen. Montevideo is best ook groot en zo kun ook andere delen van de stad zien. Hier en daar prachtige straten die door grote bomen helemaal in het groen staan. De laatste stop was op een markt, maar daar waren de meeste al aan het inpakken. We gaan een stuk lopen en komen een gebouw tegen, in een stijl die ik nog niet eerder zag. Alsof het een decorstuk uit een Batmanfilm was. Zo te zien gewoon een wooncomplex.

We besluiten dan niet weer op de bus te stappen, maar via de lange boulevard naar het hotel terug te lopen. Het weer krijgt namelijk een 10 vandaag: 23 graden en een lichte bries van zee. We zijn bepaald niet de enige die genieten. Het is een gezellige drukte van families, joggers, vissers en stelletjes. Voor de Uruguayanen is dit misschien wel het equivalent van blousjesdag. De eerste echt lekkere zondag na de winter.

Verderop aan de boulevard nog prachtige muurschilderingen. Links een cartoon van de bijtgrage Uruguayaanse voetballer Suarez

.

We hadden al gelezen dat het rundvlees van Uruguay zo mogelijk nog lekkerder is dan dat van Argentinië. De aangewezen plek om deel één van het vergelijkend warenonderzoek te doen, is een verzameling barbequerestaurants die zijn ondergebracht in een eind-19e eeuwse markthal. Het gebouw is schitterend, in die tijd werd alles nog geklinknageld. 

We schuiven aan de bar bij één waar het druk is en ik bestel een babybeef. Elize houdt het bij een kippenbout. Als andere mensen al uitgeserveerd worden, zien we dat het normaal is om zo'n steak te delen. Als de mijne mij voor gezet wordt, begrijp ik ook niet helemaal wat er 'baby' aan deze steak is. Zeker niet het formaat, ik schat hem op 500 gram. Heel vervelend dat ik die nu alleen moet opeten ;-) Het ziet er eigenlijk gelijk naar uit dat de proeve op Argentijnse bodem straks niet verder kan komen dan een gelijkspel, een gedeelde eerste plaats. Deze steak krijgt gewoon een tien. De manier van grillen zal daar ook zeker aan bijdragen. De grillmaster, zo heet dat tegenwoordig toch, haalt een homp vlees van enkele kilo's uit de verpakking en snijdt dan ter plekke de steaks. Die gaan linea recta op de hete kolen, die afkomstig zijn van het houtvuur naast de grill. Alle vleessappen blijven zo opgesloten en worden pas in de mond bevrijd. Wat een genot. 

We lopen ook veel door de stad, vooral de het oude gedeelte. Uiteraard veel oude huizen, sommige prachtig onderhouden, andere in deplorabele staat. Het doet me dan soms aan Havana denken. Ik vind het mooi als verval in een stad hier en daar ook een kans krijgt. Voor mij hoeft niet alles in optimale gerestaureerde staat te zijn.

Ook tref je relatief veel mensen aan in vervallen staat. In de oude stad zijn wel veel bedelaars en daklozen. Gelukkig houden ze gelijk op met bedelen als je een kort ‘no’ zegt. Een stel gebruikers spreekt ons vrolijk toe en poseren zelfs voor een foto. Ze willen daarna natuurlijk er wel geld voor. Jammer dan.   

Omdat we nu de smaak van Montevideo een beetje te pakken krijgen, blijven we hier nog twee dagen, maar wel in een ander hotel. Op de site vind ik er een die het tegenovergestelde is van ons eerste hotel: strak, modern en ruime kamers. Krijgt ook een hoge score. We hebben er zin in en nemen in de ochtend een taxi. Het is niet ver maar we hebben te veel tassen om te gaan lopen. Het wisselen helpt ook om de dagen sneller door te komen. Geduld is niet mijn sterkste kant, maar ik zal er toch mee moeten dealen. It’s a waiting game.