3

 

Bij Paraiso Suizo krijgen we te horen dat er geen gas verkrijgbaar is in Uruguay. Er wordt gestaakt bij gasleveranciers. Dat is wel lastig want we kunnen dan nog geen kopje thee zetten, laat staan een maaltje koken. Het begint af en toe te regenen en het wordt frisser. Gelukkig loopt onze kachel op diesel en die doet het gewoon. Het duitse stel dat we al kenden zijn ook hier aangekomen. Bij hen loopt de kachel ook op gas, die loopt dus niet. De vrouw heeft ernstige vorm van reptilisme, een aandoening waarbij de patient niet in staat is de eigen lichaamstemperatuur te regelen, vooral tijdens koude. Dit verschijnsel wordt in milde of sterkere vorm bij bijna de gehele vrouwelijke helft van de bevolking aangetroffen. Voor haar is dit dus een regelrechte ramp. 

We mogen in de keuken een thermosflesje heet water halen en een koffie maken mag ook nog net een keer. De gastvrouw heeft het liever niet. Het zijn zwitsers en zo ken ik ze ook. Niet de meest gastvrije mensen ter wereld. Ik kan me voorstellen dat ze in principe niet iedereen in de campingkeuken wil, maar als er zoals nu geen gas is, kun je de mensen wel wat tegemoet komen. We mogen een paar keer ons espressokannetje bij onze buren op het gas zetten, zij hebben nog wel. Het is een Italiaans stel met een hoge truck. We worden zelfs uitgenodigd om pasta te komen eten. Lieve mensen met wie we een leuke avond hebben. Zij praat graag en veel, hij kan geen engels en knikt af en toe wat.

We vinden de volgende dag de gemeenschappelijk ruimte gesloten. En dat terwijl het inmiddels de hele dag hoost. We hadden liever nog een dag gebleven, maar zo kunnen we ook niet veel. Ik had eigenlijk de nieuwe accu’s willen monteren en de oude hier achtergelaten, maar met dit weer heb ik er geen zin in. Komt nog wel. 

We besluiten dan maar te vertrekken richting Colonia, waar de ferry naar Buenos Aires gaat. Een rit van 250 kilometer die we dwars door het land rijden en niet door Montevideo, wat ook had gekund. Geen zin in verkeersdrukte en zo zie je wat van het binnenland. Dat verraste ons niet. Vlak, groen en muchos koeien. Ik bedenk twee nieuwe namen voor Uruguay en Argentinië; Noord- en Zuid-Biefland. 

We komen net voor donker aan in Colonia, het oudste stadje van Uruguay. We gaan eerst even wat slaapplekken bekijken die in iOverlander staan, de website met officiële en wild kampeerplekken. Een paar plekken staan pal aan zee, waar je nu weggeblazen wordt door de harde wind. De laatste heeft een grote muur en bomen en daar valt het mee. Er staat ook een andere camper en dat geeft een beetje security. We rijden eerst naar een crepe-restaurantje waar we koffie, internet en wc doen. Goeie combi. Dan terug naar de slaapplek. Het is al echt donker en het regent. Hoewel de wind meevalt, schudt de auto toch een beetje. Na een filmpje kijken met een wijntje worden we in slaap gewiegd.

De volgende dag is het weer iets beter, het is nu af en toe droog. Ik wil eerst even het schema van de ferry hebben, dan weten hoe lang we hebben om dit mooie oude stadje te bekijken. Dan blijkt dat we voor een spotprijsje de eerstvolgende boot kunnen nemen. We hebben het over 125 euro in plaats van 350. Daar hoeven we niet lang over na te denken, zeker met 12 dagen hotels in Montevideo achter de rug. We komen toch weer terug in Colonia, dus dat bekijken we een andere keer wel. Bovendien willen we echt gas, anders blijf je voor koffie en eten afhankelijk van buitenshuis. 

Gelijk tickets gekocht en we konden direkt de auto door de gate in wachtrij voor de boot zetten. De overtocht was een saai uurtje, want je kon niet aan dek en door de vieze ramen was niet veel te zien. De grensformaliteiten waren snel gedaan. Onze passen waren in Colonia zelfs ook al ingestempeld voor Argentinië. Ik moest mijn zuurverdiende permit die ik een paar dagen geleden in Montevideo had gekregen nu weer inleveren en heb er nu één voor Argentinië.

We mengen ons in het drukke verkeer en merken gelijk dat ze hier een heel andere rijstijl hebben. Zeg maar gerust een belabberde rijstijl. Snijden, zigzaggen en toeteren. Ik denk en hoop dat onze cruiser met zijn robuuste uitstraling wat respect afdwingt. We gaan gelijk achter gas aan in Buenos Aires. We hadden het adres van een leverancier, maar dat was nog een flink stuk rijden over een snelweg dwars door de stad. We merken dat BA een stuk groter is dan Montevideo, dat ook al niet klein is. We kopen een gasfles met drukventiel. Helaas kunnen we alleen kiezen tussen een te grote fles en een kleine. De grote gaat niet passen en dus moeten we het met het 3kilo-flesje doen. We gaan dan in oostelijke richting de stad uit. We willen naar plek die in iOverlander staat, ergens aan de kust. 

De afstand valt een beetje tegen en het wordt later en later. En wat we niet willen gebeurt dan toch, we zijn nog in het donker aan het zoeken. En daar kwam nog bij, dat we de plek niet konden vinden en we in een rare omgeving rondreden. Het was een plek buiten het stadje, recreatiegebied voor vissers, waar ook mensen woonden in paalwoningen omdat het eigenlijk een moerasgebied is. Alles heel rommelig en daardoor een beetje achterbuurtsfeertje. De moed zakt even in de schoenen. We keren om tot we weer bij een plek terugkwamen waar in ieder geval veel straatverlichting was. Er was ook een bushalte. We zijn echt moe en besluiten het hier even aan te zien. Af en toe komen er mensen langs of een auto. We merken dat men helemaal geen aandacht voor ons heeft en dat is prima. Er komt nog een laatste bus waar wat jongeren instappen en dan wordt het rustig. Het vertrouwen stijgt en we doen dan zelfs het dak open en maken het bed op. We hebben een rustige nacht. 

De volgende dag is het prachtig weer. De wereld ziet er dan heel anders uit. We rijden weg en gaan een paar kilometer verderop in de zon een ontbijtje doen. Ik kom er door een penetrante gaslucht achter dat het nieuw gekochte drukventiel lekt. Goedkope rommel. Provisorisch kan ik het lek dichten met plastic van een boodschappentasje. 

We maken vandaag weer wat kilometers maar komen nu wel op tijd aan. We willen vandaag op een camping staan en…. douchen. In San Clemente de Tuyu vinden we die. Een aangename camping met grote bomen, hete douches en weinig mensen. De volgende dag wandelen we op het grote brede strand. Ook ga ik even met de auto bezig. Het nieuwe lager van het linker voorwiel heeft wat speling en moet even nagesteld worden. Een klusje dat ik binnen een uurtje geklaard heb. Alleen breekt me net het laatste boutje af. Te strak aangedraaid. Geen ramp, maar het stukje bout moet er wel een keer uitgeboord worden.

 

We blijven nog een dag omdat we het hier best even prettig vinden. Bovendien hebben we op een klein plekje elders op de camping internet. De router bij ons in de buurt doet het niet. 

Vandaag komen we via FaceTime met beeld in contact met alle mensen die aanwezig zijn op de speciale middag voor een goede vriend die heel ziek is. Hij wilde graag nog een keer een kampvuur en barbecue met vrienden. Dat is prachtig gelukt. Hij is er met bed en al door een ambulance heen gebracht. Mooi om te zien hoe mensen zoiets in zeer korte tijd voor elkaar hebben gekregen. Weliswaar zijn wij op grote afstand maat de verbondenheid is er niet minder om. Het is een bijzonder moment van geluk en verdriet. 

Hierna gaan we rijden we naar onze volgende stop. Het is een redelijk saaie weg maar toch genieten we van de rit. Onderweg doen we in de berm een bakkie koffie en een klein tukkie. Verderop komen we het plaatsje Mar del Ajo tegen…???...Knoflook aan Zee?

Het is 200 km naar Mar del Plata, dat veel groter blijkt te zijn dan we hadden gedacht. In de stad gonst het van de mensen langs de boulevard en in de parken. Ook het verkeer is druk. Voorbij de stad is langs de kust met kliffen een lange en brede strook met bossages waar je prima kunt kamperen. We vinden een plek vlak aan de steile rots en beschut door de begroeiing. Prachtige wildplek. Veel roofvogels vliegen af en aan. De drone laat ik ook maar weer eens uit.