De ombouw van de Landcruiser is na drie jaar voltooid en nu gaan we doen waarvoor het allemaal bedoeld was. Een overlandreis maken in Zuid-Amerika. Daarvoor moest de cruiser op een schip overgevaren worden naar Montevideo in Uruguay. Gekozen is voor Roll-on Roll-off, in plaats van in een container. Via Seabridge hebben we bij de italiaanse rederij Grimaldi de overtocht geboekt. Deze zijn gespecialiseerd in autovervoer. Bij RoRo zijn kosten aanzienlijk lager en het papierwerk minder. Er is wel iets meer risico op inbraak tijdens de vaart, maar ik vertrouw er op dat de hermetisch gesloten camperunit als te lastig wordt gezien.

Als de auto in Hamburg is afgeleverd wordt al snel duidelijk dat het schip vertraging heeft. Gelukkig hebben we onze tickets nog niet gekocht. Als het schip 6 dagen te laat dan toch vertrekt, boeken we gelijk online een ticket van de KLM. Tijdens de maand voor onze vlucht loopt ons schip, de Grande San Paolo, steeds meer vertraging op. Alleen al in Dakar moet hij 4 dagen buitengaats wachten op een plek in de haven. En zo loopt hij in iedere haven één of twee dagen extra op. Het is kennelijk overal onverwacht erg druk. Tegen de tijd dat onze vlucht gaat, zitten we al op 12 dagen en die zullen we dus in Montevideo in een hotel moeten doorbrengen. Dat zal ons budget voor de reis niet heel goed doen, maar het is niet anders en we maken er gewoon het beste van. We beginnen de reis dan maar met een stedentrip.

Tijdens het online inchecken kregen we een aanbieding om extra comfortstoelen te boeken. De vlucht is ruim 12 uur, dus dat doen we. We kiezen de rij met niemand voor ons en realiseren eigenlijk te laat dat dat ook de rij is waar mensen met baby’s zitten. Beetje dom, want dat was ook de realiteit. Naast ons een moeder met peuter en in de middenrij nog chinezen met een baby. Elize, die in het midden zit, raakt gezellig met haar aan de praat en het is best een aardig kereltje. De purser is zeer behulpzaam en brengt een dekentje zodat het kind op de grond kan liggen slapen. Ik had mijn slaappillen genomen, oordoppen in en heb 7 saaie vlieguren heerlijk weggeknord. Goed uitgerust aangekomen in Montevideo op zoek gegaan naar een shuttlebus in plaats van een taxi. Je betaalt vooraf en het voelt dan meer als een citytour.

Via internet hadden we een leuk hotelletje geboekt voor de eerste vier nachten. Prachtig oud gebouw met veel stijlelementen, marmeren trappen en een open lift met ijzeren hekwerk deuren. Het ligt in de oude stad en vlak bij het grootste plein. Het kamertje is sfeervol met oude meubeltjes, maar na een paar dagen gaat het mij een beetje benauwen. Net te klein allemaal. We denken erover om naar Buenos Aires te gaan, iets wat we met de auto niet gauw zullen doen. Maar op zondag was het schitterend weer en hebben we een bustour genomen bovenin een dubbeldekker. Het is een van de weinige toeristische dingen die ik leuk vind om te doen. Montevideo is best ook groot en zo kun ook andere delen van de stad zien. Hier en daar prachtige straten die door grote bomen helemaal in het groen staan. De laatste stop was op een markt, maar daar waren de meeste al aan het inpakken. We gaan een stuk lopen en komen een gebouw tegen, in een stijl die ik nog niet eerder zag. Alsof het een decorstuk uit een Batmanfilm was. Zo te zien gewoon een wooncomplex.

We besluiten dan niet weer op de bus te stappen, maar via de lange boulevard naar het hotel terug te lopen. Het weer krijgt namelijk een 10 vandaag: 23 graden en een lichte bries van zee. We zijn bepaald niet de enige die genieten. Het is een gezellige drukte van families, joggers, vissers en stelletjes. Voor de Uruguayanen is dit misschien wel het equivalent van blousjesdag. De eerste echt lekkere zondag na de winter.

Verderop aan de boulevard nog prachtige muurschilderingen. Links een cartoon van de bijtgrage Uruguayaanse voetballer Suarez

.

We hadden al gelezen dat het rundvlees van Uruguay zo mogelijk nog lekkerder is dan dat van Argentinië. De aangewezen plek om deel één van het vergelijkend warenonderzoek te doen, is een verzameling barbequerestaurants die zijn ondergebracht in een eind-19e eeuwse markthal. Het gebouw is schitterend, in die tijd werd alles nog geklinknageld. 

We schuiven aan de bar bij één waar het druk is en ik bestel een babybeef. Elize houdt het bij een kippenbout. Als andere mensen al uitgeserveerd worden, zien we dat het normaal is om zo'n steak te delen. Als de mijne mij voor gezet wordt, begrijp ik ook niet helemaal wat er 'baby' aan deze steak is. Zeker niet het formaat, ik schat hem op 500 gram. Heel vervelend dat ik die nu alleen moet opeten ;-) Het ziet er eigenlijk gelijk naar uit dat de proeve op Argentijnse bodem straks niet verder kan komen dan een gelijkspel, een gedeelde eerste plaats. Deze steak krijgt gewoon een tien. De manier van grillen zal daar ook zeker aan bijdragen. De grillmaster, zo heet dat tegenwoordig toch, haalt een homp vlees van enkele kilo's uit de verpakking en snijdt dan ter plekke de steaks. Die gaan linea recta op de hete kolen, die afkomstig zijn van het houtvuur naast de grill. Alle vleessappen blijven zo opgesloten en worden pas in de mond bevrijd. Wat een genot. 

We lopen ook veel door de stad, vooral de het oude gedeelte. Uiteraard veel oude huizen, sommige prachtig onderhouden, andere in deplorabele staat. Het doet me dan soms aan Havana denken. Ik vind het mooi als verval in een stad hier en daar ook een kans krijgt. Voor mij hoeft niet alles in optimale gerestaureerde staat te zijn.

Ook tref je relatief veel mensen aan in vervallen staat. In de oude stad zijn wel veel bedelaars en daklozen. Gelukkig houden ze gelijk op met bedelen als je een kort ‘no’ zegt. Een stel gebruikers spreekt ons vrolijk toe en poseren zelfs voor een foto. Ze willen daarna natuurlijk er wel geld voor. Jammer dan.   

Omdat we nu de smaak van Montevideo een beetje te pakken krijgen, blijven we hier nog twee dagen, maar wel in een ander hotel. Op de site vind ik er een die het tegenovergestelde is van ons eerste hotel: strak, modern en ruime kamers. Krijgt ook een hoge score. We hebben er zin in en nemen in de ochtend een taxi. Het is niet ver maar we hebben te veel tassen om te gaan lopen. Het wisselen helpt ook om de dagen sneller door te komen. Geduld is niet mijn sterkste kant, maar ik zal er toch mee moeten dealen. It’s a waiting game.