Het tweede hotel is modern en bevalt ons goed, vooral dat onze kamer ruimer is. Hij heeft een raam aan de straatkant. Het is een promenade zonder verkeer, maar er hangen wel zwervers rond, die vooral ’s nachts soms schreeuwen en dus moeten we het raam toch dichthouden voor een beetje nachtrust. Met de airco heel zachtjes aan is het prima te doen. Ook is het fijn dat dit hotel een lounge heeft, zodat je ook even ergens anders dan op je kamer kunt zitten.

Ze hebben hier in Montevideo huurfietsen die aan een elektronische paal vastzitten. Met een gekochte card kun je zo op 10 plekken in de stad een fiets pakken en willekeurig terugzetten. De eerste tocht gaan we gelijk een heel eind, het is nog steeds heerlijk weer. Vanuit de tourbus had ik het woord Montevideo in grote letters zien staan, net zoiets als in Amsterdam. Ook hier doen de toeristen op zo’n wat ze doen: selfies maken, erop klimmen. Het verschil is dat je hier nog geen chinezen ziet, die opspringend het V-teken maken voor de foto. En wij, wij maken natuurlijk ook een paar foto’s. Want het is een mooie plek met uitzicht over de zee en het strand met daarachter de stad. 

Om onze wachttijd te breken hebben we overwogen om nog een paar dagen naar Buenos Aires te gaan, maar het is wel een gedoetje. Taxi nemen naar de bus, bus naar de ferry, ferry naar de overkant en dan weer een taxi. En alles met driekwart van de bagage, één tas kunnen we achterlaten. Komt ook bij dat het allemaal best duur is. Zoals alles hier in Montevideo. Een mooi voorbeeld daarvan is dat de Undurraga wijn uit Chili, die wij bij Appie kopen voor 5 euro (meestal voor 3,75 in de bonus), hier in de schappen staat voor 8,50.

Ook was het zo dat het schip met de cruiser toch redelijk doorvaart nu en zaterdag aankomt. We zullen dan pas maandag iets kunnen doen maar toch komt het allemaal dichterbij. We besluiten daarom in Montevideo te blijven, maar wel van hotel te wisselen. We vinden er één, die net buiten de oude stad ligt, maar toch heel centraal. Niet zo lux als de vorige, maar rustiger gelegen en we kunnen dus gewoon weer met raam open kunnen slapen.

We vullen de dagen met heerlijke fietstochten, wandelen door de stad, kijkend naar de mooie oude huizen en gebouwen. Eén dag heb ik de drone meegenomen op de fiets om een proefvluchtje te maken. Ik had een dag eerder bij een parkje een Uruguayaan met eenzelfde drone zien vliegen en ben een praatje met hem gaan maken. Hij verzekerde dat het allemaal okee is om te vliegen. Ik was zelf nog niet zo op de hoogte en dan in een stad....



We eten weer eens zo’n heerlijke steak, andere dagen eten we alleen stokbrood met tonijn of ham. Ook heerlijk en uit eten willen we niet elke dag. Sommige avonden zijn al lekker zomers zwoel en dan zitten we uren op het dakterras van ons hotel waar we uitzicht hebben over de haven. Daar is het altijd een drukte van belang. Kranen voeren een elegant ballet met tonnen zware containers. Vrachtwagens rijden af en aan, schepen lopen binnen.

200 meter van het hotel ligt het kantoor van Grimaldi, waar we een belangrijk dokument moeten halen en het ontschepen van de cruiser moeten betalen. Dat blijkt dan niet US$ 500 te zijn, zoals in de Seabridge-papieren staat, maar US$ 666. De juffrouw achter de balie spreekt goed engels en zegt dat ze al tig emails heeft gestuurd naar Seabridge hierover. Dan vraag ik over het verdere verloop en vertel dat we nu volgens Seabridge naar ene Eduardo Kessler moeten. Een agent die de douaneformaliteiten voor je doet. Die naam ontlokt bij haar een aparte blik. Daarbij zegt ze gelijk dat je heel makkelijk zelf de auto uit de haven kunt halen.

We hebben het weekend nog om er over na te denken en er nog wat over te lezen. Een verhaal over het zelf een auto uit de haven halen, doet me de moed in de schoenen zakken. Het is zeer gecompliceerd en je moet van het ene kantoor naar het andere, waarbij er ook nog een en ander mis kan gaan.

Dan plaats is ik een bericht op een faceboekgroep voor zuid-amerikagangers. Iemand doet me een link naar zijn verhaal en dat is zeer uitgebreid en duidelijk. Ik krijg daardoor weer wat meer fiducie om er voor te gaan en Elize geeft me het laatste duwtje.

Maandag stappen we dan met vertrouwen in de benen naar de haven. We zien nog een duits stel dat om dezelfde reden in het eerste douanekantoor zit. Ze zijn net als wij goed voorbereid en kunnen van alle documenten de benodigde kopieën overhandigen. De ambtenaar achter de balie kan dit kennelijk waarderen. Hij is vriendelijk en als ons spaans soms net tekortschiet, plukt hij ergens een jongedame achter een buro weg die wat engels kan.

Na de douane komt de havenautoriteit, waar we een havenbelasting moeten betalen. Het bedrag wordt berekend aan de hand van de waarde van de auto. Ik had al een tabel gevonden hoe ze die berekening doen en met een waarde van 5500 dollar kom ik in een gunstig tarief. De beambte checkte even het bouwjaar van de cruiser en hij vond dat bedrag wel passen bij een 23 jaar oude auto. Toch evengoed weer even 250 dollar aftikken. Als ik de echte waarde had opgegeven was ik veel meer kwijt geweest. Het is goed zo. Dan weer naar een ander kantoor van de douane, waar iets onduidelijks wordt gedaan en we een nieuw briefje erbij krijgen. Het wordt al een aardige papierwinkel.

We worden dan doorgestuurd naar het volgende kantoor, weer een briefje en dan mogen we naar de cruiser die vlak bij, naast een loods in de haven staat. De eerste indruk is goed, geen schade, geen inbraak. Het duitse stel heeft minder geluk, bij hen is wel ingebroken. Via het dakluik zij ze binnengekomen en hebben kasten opengebroken. Later horen we dat er geen dingen verdwenen zijn. Maar wel kapotte sloten en een dikke zooi binnen. Balen om zo te moeten beginnen.  Bij ons zijn alle verzegelingen nog intact. Het zijn rode stickers die bij uitrekken of lostrekken veranderen van kleur. 

Net als ik de cruiser wil openen, worden we teruggeroepen naar het kantoor. Eerst moeten er nog meer papieren gedaan worden in weer een ander kantoor van de douane. Uiteindelijk mochten we dan toch de auto halen. Sleutel in het slot, lampjes springen aan….een korte start was voldoende om de diesel tevreden horen ronken. Ik rij naar de ingang van het laatste kantoor waar we een inspectie kregen. Dat hield in dat er drie ambtenaren eerst alle aandacht op de fotowand richtten en toen ook nog even naar binnen keken. Todo bien, nog één keer het kantoor in voor het laatste document, de toestemming om in Uruguay te mogen rijden onder tijdelijke import. De vrijbrief om de haven te mogen verlaten. Triomfantelijk met het papier omhoog houdend, loop ik op de cruiser af waar Elize stond te wachten. Yesss, laat de reis nu maar echt beginnen. Ons wachten en goede voorbereiding is beloond. We hadden rekening gehouden met een hele dag werk, misschien nog langer. Het is half twee als we door de slagboom rijden! We zijn veel eerder klaar, dan dat we een agent in de hand zouden hebben genomen. Die is waarschijnlijk van de andere reizigers nog de papieren aan het verzamelen en kopieëren. We hebben ze niet gezien en alle andere auto’s staan er nog. Later horen we dat ze om 7 uur 's avonds pas klaar waren.

We hebben inmiddels best trek gekregen. Laat onze favoriete steakhal nou recht voor ons liggen. We parkeren aan de overkant van de havenstraat en vieren de dag met een heerlijke maal aan de grill. Dan begint onze reis, over de boulevard van Montevideo die wel 20 kilometer lang blijkt te zijn.

We zijn op weg naar Paraiso Suisso, een camping en standplaats voor overlandwagens. Het is 80 km, mooi  voor een eerste ritje. We hadden al positieve verhalen gehoord en gelezen. Op zijn terrein zijn ook een paar andere overlanders. Onder andere een stel dat is meegevaren met het vrachtschip. De vrouw heeft bijna een uur lang over de misere gepraat van hun reis. Die was wegens de vertraging de helft langer, 48 dagen in plaats van 32. De kapitein moet een enorme hork zijn geweest, ze kregen iedere dag twee maal pasta, ze kregen geen informatie over de vertragingen, konden wegens werkzaamheden soms niet naar buiten op het dek. Ze hadden schimmel in hun kamer en dat was dan nog de captain’s cabin. Anderen hadden een binnenhut zonder raam. Ik ben zo blij dat wij dit niet hebben gedaan.

We gaan ons hier een paar dagen voorbereiden, alle spullen een plekje geven, inkopen doen, gas scoren en misschien wat goede informatie.