23

Chuy is de grensplaats waar ik Brazilie in ga. Voor het stadje is de douane van Uruguay. Ik heb geen probleem met het uitchecken van de auto. Heb het gevoel dat de man achter het loket ook van niets weet. De stad is een Duty-free zone waar de hoofdstraat de werkelijke grens vormt. Je kunt de stad van beide zijden bezoeken zonder te moeten stempelen. Ik spendeer mijn laatste pesos aan boodschappen, vooral drank, anders kom ik niet aan de 40 euro die ik nog heb. Dan naar de Brazilaanse douane, een paar kilometer ten noorden van de stad. Ik ben heel snel klaar en krijg een nieuwe TIP (temporary import permit) Bij controle blijkt dat ze wederom mijn paspoortnummer niet goed hebben overgenomen. Van een 9 is een g gemaakt. Had ik al een keer eerder. De correctie duurt 5 keer zolang. Direct over de grens de tank vol gegooid, want diesel is hier veel goedkoper. Dan op weg in het land waar ik in 1994 voor het laatst was. Ik kan een hele lange zandweg langs de kust nemen, maar kies voor de hoofdweg iets meer landinwaarts, om wat meer kilometers te kunnen maken. Bovendien zijn daar af en toe tankstations, plekken waar ik mensen kan ontmoeten. Even sociaal bijtanken zeg maar. Bij mijn eerste stop al gelijk gekletst met een motorstel. De cruiser trekt altijd bekijks en daardoor heb je snel contact. Ik merk nu gelijk dat, waar ik net een beetje op dreef kwam met spaans, het portugees weer heel wat anders is. Veel kunnen hier ook nog wat spaans, maar wat zij zeggen versta ik geen moer van. Ze gebruiken heel veel tj-, dj- en zj-klanken. Mooi voorbeeld wat veel mensen wel kennen is ‘futbol’ dat je uitspreekt als ‘foetjebol’.

In Brazilie is het crisis en niet overal veilig zo hoor ik steeds. Daarom zal ik hier meestal op campings gaan staan. Er zijn er niet veel hier en ik moet kiezen tussen nu om 3 uur één te nemen of pas veel later. Ik kies voor het eerste  en het is ook nog een hele aangename plek. Een kilometer van de grote weg op een weidje met bomen en een waterplas. Helaas ben ik de enige. Ik kan wel genieten van de enorme hoeveelheid vogels. Papagaaien, plevieren, zwaluwen met hele lange staarten. Kuddes ibissen komen in V-vorm overgevlogen, zoals bij ons de ganzen. En onnoemelijk veel andere vogels die ik niet ken. De volgende ochtend laten ze zich allemaal horen, wat een reveil. Piep, priet, whoep, prrrt, kwak, krrraaah, ie-ie-ie, roehah.

Brazilie voelt gelijk heel anders. Het is een stuk warmer, misschien omdat ik nu meer landinwaarts ben. Even geen wind meer.

Het ochtendconcert is zoals verwacht. Ieder individu in de vogelwereld die iets betekent laat luidkeels van zich horen. Voor mij het mooiste wakker worden. Vanuit bed zie ik de zon opkomen.

Redelijk op tijd ga ik op pad. Als ik langs het huis rij om te betalen, kom ik de man al tegen. Ik moet 20 Reais (5 euro) afrekenen en geef hem 50, het kleinste biljet dat uit de pinautomaat kwam. Hij kijkt bedenkelijk naar het biljet en zegt dat hij geen wisselgeld heeft. Direct kijkt hij me met een glimlach aan en zegt dat ik dan niet hoef te betalen. Ik heb even de neiging om hem het biljet te geven, maar vind dat toch eigenlijk ook weer te veel. Ik bedank hem met één van de drie woorden portugees die ik ken en rij terug naar de weg. Jee, nog geen 7 euro wisselgeld in huis.

Aanvankelijk is de weg lang en recht, maar de velden staan deels onder water en het is vergeven van de vogels. Lepelaars, ooievaars en heel veel ander gepluimelte. Dan zie ik waarom de velden zo nat zijn. Er wordt hier rijst geteelt. Tja, dat wordt ook veel gegeten in Zuid-Amerika, maar ik zie het voor het eerst hier op de velden.

Dan wordt de weg alleen nog maar lang en recht en saai. En ik wil wel wat kilometers doen vandaag, ook omdat campings heel dun gezaaid zijn. Je kunt in Brazilie bij heel veel tankstations veilig staan maar dat vind ik echt een noodoplossing. Midden in de nacht komt er dan een vrachtwagen naast je staan die z’n motor nog een half uur laat draaien.

De camping die ik op het oog heb is bijna 500 km verderop. Met het tempo van 80 dat ik rij best een lange rit. Op bepaalde stukken mag je ook niet harder en ik heb zelden zoveel flitspalen gezien als hier. Elke 50 tot 100 kilometer stop ik bij een tankstation voor een koffie of een broodje te maken. Steevast komen er mensen op de cruiser af en bekijken hem. Ze vinden hem prachtig. Sommigen kunnen engels en dan kunnen we een beetje praten. Ik vind de Brazilianen uitermate vriendelijk tot nu toe. Hopelijk blijft dat zo.

Tegen het einde van de middag kom ik aan in Porto Allegre. Geen goede combinatie want het is spits en de stad, die veel groter blijkt te zijn dan ik dacht, kost met dit kruiptempo veel tijd om door te komen. Vermoeiend ook want ineens rijdt het weer, maar net zo plotseling staat het ook weer stil.

Na de stad wordt het heuvelig en de eerste aanwijzing dat ik in een gebied ben met veel duitse kolonisten is Novo Hamburgo. Ik kom dan in een heuvelig gebied waar ik de eerste fachwerkhuizen zie en daar is ook de camping. De eigenares spreekt ook nog duits, haar grootouders zijn hier ooit heen gekomen. Ze biedt aan dat ik ook eten kan bestellen. Geen gek idee, ik rammel. Voor nog geen 4 euro maakt ze steak en frites, rijst met bonen en ook nog salade. Koud biertje erbij, top.

De camping is prachtig en een oase van rust. Veel bomen en bamboe, benedenlangs stroomt een kabbelend beekje. Ik mag een plekje uitzoeken en keuze zat, ik ben de enige gast. Ook hier weer heel veel vogelzang in de avond.

De volgende ochtend is dat niet anders alleen tegen 9 uur stroomt de camping vol met auto's waar luidruchtige groepen mannen uit stappen. Gelukkig zijn het dagbezoekers want ik had net besloten om hier nog een dagje te blijven. Goede gelegenheid om te vragen of de eigenares mijn lakens wil wassen. Geen probleem.

Als ik terugkom van boodschappen in het dorp verderop staat er nog een camper en ik herken hem, want die zag ik al bij de grens. Het is een duits stel. Leuke mensen met wie ik de middag doorbreng. We eten samen en ik maak gintonics en cappuccinos. Zij zijn al vier jaar, met onderbreking, onderweg en het blijkt hun camper ook  inbeslaggenomen was door de douane. Ze zijn er nog redelijk mee weggekomen. Wel veel geld kwijt aan een advokaat en stress natuurlijk. Een ander, die ik ook ken van een FB-groepspagina, was in september een paar uur aangekomen na de beslaglegging en heeft 3 maanden moeten wachten tot zijn camper vrij kwam. Wat een drama. Volgens mijn buren is het nu gewoon weer mogelijk om te stallen in Uruguay, want de actie van de douane is door de rechter veroordeeld als niet wetmatig.

Het is zondag en het zou vandaag druk gaan worden op de camping en dus besluit ik maar te gaan. Dat was ik toch van plan, naar Gramado rijden. Een duits/zwitsers dorp hier in de buurt. Het bleek er erg druk te zijn, erg toeristisch en heel erg kitsch. De fachwerkhuizen zijn niet echt. Er zijn gewoon planken op de muren getimmerd zodat het wat lijkt. Dikke nep. En alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, is het hele dorp ook al volledig in kerststemming. Overal klinkt James Last-achtige kerstellende. Ik ben blij dat ik niet genoeg muntjes had voor de volle 3 uur parkeertijd en maar anderhalf uur kon staan. Even boodschappen doen en dan weg hier. Dramado. Het enige wat ik wel heel gaaf vond zijn de chocoladepaleizen. Hele grote luxe winkels met alleen maar chocola.

 

Ik had op de iPad een leuke plek opgezocht aan een rivier. Daar is een camping en een wildplek. Kan ik dus terplekke nog kiezen. De weg erheen begint over asfalt en al snel komt er een tolpoort. Nog geen 3 kilometer erna moet ik de weg al weer af en kom ik op gravel. Maar dat gravel verandert weer in een keienpad, echt slecht. Na een tijdje ben ik het hevige gerammel zat en laat ik rondom een halve bar lucht uit de banden. Dat scheelt enorm, maar het blijft een rottig stuk weg en dan is 50 kilometer best lang. Ik had al gelezen dat je een doorwading moet doen. Daarvan heb ik er al veel gedaan, maar nog nooit zo lang. De rivier is enorm breed hier, zeker meer dan 100 meter. Diep is het niet en de cruiser loopt er easy-peasy doorheen.

 

Ik rij langs de camping die op het eilandje midden in de rivier zit en ga kijken bij de wildplek. Heel klein, heel scheef en heel erg prachtig qua uizicht. Een beetje klooien met de level-blokken, maar dan staat ie weer prachtig met de grote ramen naar de rivier. 

Ik maak een vluchtje met de drone, maar waar hij op de vorige camping al mee begon, wordt steeds erger. De besturings-app crashed voortdurend. Ik kan de drone gelukkig dan nog wel besturen, maar ik heb geen beeld meer en dat is heel lastig filmen. Ik moet kijken of ik daar een oplossing voor kan vinden. 

Ik blijf de hele volgende dag op dit mooie plekkie, maar ga aan het eind van de middag toch weer op pad. 40 kilometer verderop is een camping met internet en hij staat als prettig beschreven. En voor die 5 euro hoef je het niet te laten.

Inderdaad een aangename camping bij een boerderij. Er staat een tent met een jong braziliaans stel, beide spreken redelijk engels. Leuk om een beetje aanspraak te hebben. Ze dromen er van om te gaan overlanden dus ze zijn zeer geinteresseerd in de cruiser en de reizen die ik heb gemaakt. Hij laat zelfs een dik boek zien van een stel Braziliaanse overlanders. Als het internet van de camping het aanvankelijk niet doet maakt hij van zijn telefoon een hotspot en kan ik toch even internetten. Wat aardig. Later werkt het wel. Naast even chatten en bellen met Elize ga ik ook kijken wat ik kan doen aan het constant crashen van de drone-app. Ik kijk wat YouTube filmpjes en één er van lijkt de oplosing te hebben. Ik doe wat hij voorstelt om te doen en de volgende ochtend probeer ik hem uit. Yes hij lijkt stabiel te werken. Super.

De hele ochtend ben ik druk met foto’s en video’s verwerken en geniet in het zonnetje van koffie. Na de middag breek ik op, doe boodschappen en ga richting het park Serra Geral park waar een canyon is. Het is een korte rit over een matige weg met aan het einde een parkeerplaats. Eindelijk weer eens een hike maken. Hier heb ik geen enkele twijfel om de auto achter te laten. De wandeling gaat naar een uitzichtspunt en ik ben best onder de indruk. Ik heb al heel veel canyons gezien maar deze mag er ook wezen.

Terug bij de auto besluit ik op nog terug te gaan naar  een plek dichtbij waar een waterval in drie trappen van de kant gaat. Leuk voor en drone-opname. Na een aantal pogingen lukt aardig wat ik voor ogen had. En de app is nog steeds niet gecrashed. Wat ook een beetje spannend was is hoe de drone zou reageren als je een negatieve hoogte hebt. Ik start natuurlijk van de kant en daar begint hij met hoogte nul. Maar boven de afgrond hangend kan hij naar beneden, lager dan ik sta. Er gebeurt niets raars, Hij geeft gewoon aan -10, -20, of -100 het maakt niet uit.

In het park mag je niet kamperen maar net er buiten wel en er staan ook plekken in iOverlander. En hier vind ik het ook wel weer vertrouwd. Midden in de natuur, geen doorgaande weg. Het is hier volkomen stil. ’s Morgens rijdt er een auto langs en een half uur later een de andere kant op. Aflossing van de wacht op het rangerstation. Ik ga weer het park in want er was nog een andere wandeling naar een waterval. Het is maar een kwartiertje lopen en ik ga kijken of het de moeite waard is voor nog een dronevlucht. En dat is het, waanzinnig mooi hoe ook deze waterval zich in drie stappen in de diepte gooit. En super hoe je dat met de drone kunt vastleggen.

Ik rij door naar de hoofdparkeerplaats waar is gisteren ook was, vooral om een beetje mensen om me heen te zien en foto en video te verwerken. Het is redelijk druk en heb ook weer wat aanspraak. Dit park zit vast aan een ander park, ook met een canyon. Waarom niet één park, waarschijnlijk omdat de staatsgrens door beide parken loopt. Brazilie is volgens mij een federatie met staten net zoals de USA. Ik ben van Rio Grande do Sul naar Santa Catarina gegaan. Die laatste is de kleinste staat maar toch al bijna drie maal Nederland. Brazilie is in totaal 200 keer Nederland. Stel je dat eens voor.

Deze canyon is misschien nog mooier dan die van gisteren. Wat ook daaraan bijdraagt is dat er hier overal Aruacariabomen staan. Eerder heb ik al eens verteld hoe bijzonder deze bomen zijn. Ze waren er al toen hier dinosaurussen liepen. Samen met de kloof geven ze helemaal een Jurassic Park-achtig beeld. Schitterend. Ik zou graag hier vliegen maar durf het niet goed. Vanochtend iemand ontmoet die zei dat het niet mocht, maar we waren het er over eens dat als er geen bordjes staan, dan mag het. Toch? Dan zie ik iemand anders met een doos lopen waar precies een Phantom in zou passen en in het voorbijgaan zie ik ook vaag DJI op de kant staan. Later hoor ik hem ook. Okee, dan haal ik de mijne ook. Ik vlieg de accu helemaal leeg. Dan naar een plek een paar kilometer buiten het park waar ik kan wildkamperen. Het is naast het oude rangerstation dat in verval is. Er hebben hier al meer overlanders gestaan en ik wil morgenochtend nog een keer vliegen.

Als ik wakker wordt waait het behoorlijk. Ik kijk het nog even aan tijdens ontbijt en koffie, maar het wordt niet beter. Onder deze omstandigheden ga ik niet vliegen. Wat zo’n wind in de canyon doet is volkomen onvoorspelbaar voor mij. Too risky. Ik ga verder.