22

Tweede etappe van de grote Zuid-Amerikareis. Na 7 maanden terug in Nederland te zijn geweest, van voorjaar en zomer te hebben genoten en weer een beetje geld te hebben verdiend, is het weer tijd voor een nieuwe tocht met de cruiser. Dit keer ga ik vijf maanden waarvan de eerste helft alleen. Elize wordt oma in december en wil daar natuurlijk bij zijn. Ik had het ook wel willen meemaken, maar mijn drang om te reizen is toch groter. Elize zal half februari instappen, waarschijnlijk in Santiago.

Ik vind het altijd leuk om een route uit te stippelen en soms moet dat ook, in verband met de seizoenen. Zo was is deze keer graag naar de Pantanal gegaan, maar het is dan volop regentijd. Dat betekent dat de meeste wegen compleet onder water komen te staan en het is vergeven van de muggen. Volgende keer dus maar.

Het plan is nu grofweg eerst langst de kust van Uruguay omhoog naar zuiden van Brazilie. Dan oostwaarts naar de Iguazu watervallen, verreweg de meest indrukwekkende van de wereld. Dan ga ik kerst in Paraguay op een overlandercamping doorbrengen. Misschien tref ik Ralf en Janneke daar. Een brabants stel dat we in Chili al een keer tegenkwamen. Dan door naar het noodwesten van Argentinië, waar ik hoop een plekje langs de Dakar-rally te vinden. Ruim tijd nemen voor de Altiplano, de hoogvlakte aan de oostkant van de Andes, hopende dat ik niet al te veel last krijg van hoogteziekte. Boven de 3000 merk ik het al en de Altiplano gaat daar ver boven, op sommige plekken boven de 5500 meter. De cruiser zal dan net zo naar adem snakken als ik, denk ik.

Dan, kronkelend door de Argentijnse Andes, afzakken naar het punt waar we vorige reis zijn opgehouden en terug reden naar Montevideo, om daar de grens met Chili over te gaan en weer omhoog naar Santiago. Dan helemaal naar het noorden van Chili, Bolivia in en terug naar onze basis.

Het plan is maar een plan en zoals altijd is er genoeg ruimte om aan te passen, bijvoorbeeld omdat je leuke mensen tegenkomt met wie je een tijdje optrekt. We zullen het zien. Ik heb er in ieder geval veel zin in.

De goedkoopste vlucht die ik kon boeken was een dagvlucht naar Rio, daar overnachten en de volgende dag verder naar Montevideo. Het hotel bevindt zich in de terminal dus ik zou niet door de immigration hoeven. Alleen zag ik nergens iets staan en toen was daar toch ineens de paspoortcontrole. Ik vroeg of het wel goed was maar de beambte verzekerde mij dat ik eerst door de controle moest. Daar voorbij kwam de bagageband en de uitgang van het vliegveld. Toen ik weer iemand vroeg, zei die dat het hotel inderdaad vóór de immigration was, maar dat ik nu niet meer terug kon. Ik moest buiten maar ergens een hotel zoeken. Nee he. Ik zei dat ik al een boarding pas had, toen kon ik wel weer binnen de terminal komen. Helemaal omlopen en weer door de pascontrole, uitleggend waarom ik na een half uur weer uitgestempeld moest worden.

Toen ik eindelijk bij de balie van het hotel stond, helemaal bezweet want de airco op het vliegveld deed het niet, kwam de volgende uitdaging. Of ik 3, 6 of 9 uur wilde. Hoezo?? Ik heb gewoon een nacht geboekt. Dat kon ik ook laten zien op mijn reservering. Bij hun stond dat in het systeem als 3 uur. Manager er bij gehaald, wat heen en weer gediscussieer. Ik heb uiteindelijk de hele nacht gekregen voor de prijs van 6 uur. Alle drankjes en eten was dan ook inbegrepen. Prima deal en ik kon eindelijk van een warme douche en languit liggen genieten.

Na nog een vlucht van drie uur en een hele snelle doorloop van paspoortcontrole en bagage, staat Jan me al op te wachten. Goed om hem, Marieke en hun plek weer te zien. En natuurlijk heel goed om de cruiser weer te zien. Zo te zien in de staat waarin ik hem heb achtergelaten. Na wat bijkletsen ga ik kijken hoe het met de accu’s is. Ik sluit de kabels weer aan, waarbij normaal altijd wel een klein vonkje is. Niets. Ik draai de sleutel om in  het contact. Niets. Helemaal niets. Hmmm. Dan realiseer ik me dat ik een kill-switch heb geintalleerd. Een knop die in uit-stand de auto helemaal uit zet qua stroom. Ik zet de schakelaar om en de lampjes floepen aan. Het voltmetertje in de sigarenaansteker geeft 25,3 volt aan. Fantastisch, geen verlies. Wauw, ik ben wederom onder de indruk van de Yellowtop accus. 

 

Dan, starten. De startmotor trekt de motor een paar keer rond en schiet dan in een vrijloop. Da’s niet goed. Elke poging daarna heeft hetzelfde resultaat. Er zit iets vast in de startmotor waardoor hij de grote motor niet aanjaagt. We proberen het met wat klappen op de startmotor met een stuk hout. Niks. De volgende dag belt Jan met een bevriende monteur en die zegt dat je lang door moet straten en tegelijkertijd blijven tikken met hamer en hout op de startmotor. Het duurt even maar dan schiet hij in de goede stand en slaat de motor aan. Dikke zwarte rookwolk, maar dan vrijwel gelijk een prachtig soepel lopende motor. Geen haperingen, zelfs stationair loopt hij gelijk supermooi. Wat een geweldenaar dat HZ1-blok. Heeft me nog nooit teleurgesteld in al die jaren. We rijden gelijk even een rondje. Alles loopt goed, alles doet het. Yeah.
De komende dagen blijf ik bij Jan en Marieke. Er is ook een jong Pools stel, Jacek en Dominica. Leuke mensen die al op vroege leeftijd de kans pakken om de wereld te zien. Hun Landcruiser Prado komt vrijdag in de haven aan. Ze werken als workaways bij Jan en Marieke. Vijf uurtjes werken voor kost en inwoning. Ik ga dat ook doen de komende dagen. 

Jan heeft een nieuwe overkapte BBQ-plek gemaakt en ik help hem met de prachtige old-style dakrand met plankjes. Prachtig hoe deze plek steeds mooier en uitgebreider wordt. Zoiets had ik ook altijd al eens willen doen. Ergens een plek opzetten met wat beesten, eigen groente in de tuin, verse eieren, fruit en plek bieden voor reizigers. Huisje verhuren of kamperen. Ik denk wel dat ik de duizendpoot ben die zo’n plek vergt. Alleen zelf langere periodes reizen kan dan niet, dus dat is lastig. Misschien over een paar jaar, mocht ik ooit het gevoel krijgen dat ik genoeg heb gezien van de wereld en de kans zich voordoet.

De dagen verlopen heel aangenaam. We zij allemaal lekker bezig, we eten samen, drinken samen, af en toe maak ik cappuccino’s. Op vrijdag halen Jasek en Dominica hun auto uit de haven en beginnen aan de grote schoonmaak, na hun trip van anderhalf jaar door Afrika. Jacek is een getalenteerd filmer en editor. Hij laat filmpjes zien die vooral met een drone zijn gemaakt en die hij heeft verkocht aan de lodges waar hij ze filmde. Geweldig.

Ik besluit maandag te vertrekken. Ik ben zes dagen hier geweest en wil nu op pad. Het is niet makkelijk om mezelf uit de aangename sfeer bij Jan en Marieke te trekken. Ik had ook zo nog een paar weken kunnen blijven, maar ik ben hier natuurlijk om een rondreis te maken.

Normaal gesproken kom ik ook weer terug hier, maar de grote onzekerheid over auto stallen in Uruguay lijkt een slechte uitkomst te hebben gekregen. Twee maanden terug zijn tientallen overlander-auto’s die gestald stonden, in beslag genomen door de douane. Lang was onduidelijk waarom en eigenlijk nog steeds. Na een paar rechtzaken zijn de auto’s eindelijk weer vrijgegeven, maar kennelijk mag je nu niet meer het land verlaten zonder auto. Als dat zo blijft, is dat wel een tegenvaller. Het betekent dat ik op zoek moet naar een alternatief, Argentinie geeft acht maanden tijdelijke import zonder de beperking van uitreizen zonder auto. Misschien kan Brazilie ook, kan ik binnenkort vragen aan Ralf en Janneke, die ik waarschijnlijk weer ga ontmoeten met kerst.

Maandag, na nog wat rommelen en inkopen doen, ga ik rijden. Ik volg de kustlijn eerst naar het oosten en zal dan in noordwaartse richting naar Brazilie rijden. Ik wil daar o.a. wat canyons en een stukje van het overgebleven Atlantische kustwoud bekijken. Dat is anders dan het Amazonewoud en er is nog maar 5 % van over. Maar eerst dit deel van Uruguay. De grote weg naar het oosten is behoorlijk saai en pas in de buurt van Punta del Este loopt hij meer langs zee. Ik bekijk Casapueblo, een enorm hotel dat een beetje in Gaudi-stijl is gebouwd.

Punta del Este is het Marbella van Uruguay. De rijken vertoeven hier en niet alleen uit Uruguay. Veel Argentijnen hebben hier een appartement of huis aan zee. Ik rij er helemaal doorheen en vind er niet veel aan. Ergens steekt en hele grote hand uit het zand, dé plek voor vakantiekiekjes. Kan ik afvinken. 

Verderop aan de kust ligt het nog sjiekere Jose Ignacio. Hier ie je tenminste nog wat mooie architectuur in de kusthuizen. Eentje springt er echt uit voor mij. Hier zou ik wel aan kunnen wennen.

Eind van de middag vind ik een plek in de duinen met zicht op zee. De twee vissers vertrekken even later en heb ik het rijk alleen.

Jasek heeft nog even 100 films op mijn nieuwe USB-stick gezet , dus ik kan even vooruit. Ik moet mezelf toch een beetje zien te vermaken. Ik mis mijn maatje en moet echt even wennen aan het alleen zijn. Hopelijk wordt dat beter en tref ik ook leuke mensen.

Onderweg zou ik een ferry moeten nemen, had ik toevallig Chris Zeegers nog zien doen in een oude 3-op-reis, maar inmiddels is die vervangen door een brug en wel een met een afwijkende vorm. De brug heeft de vorm van een cirkel. Ik kan niet bedenken wat de functie hiervan is. Voor de lol dus. Bovenaanzicht is natuurlijk het mooist.

In Cabo Colonia, een park met onder andere veel zeeleeuwen, moet ik de auto parkeren en verder met een tourtje. Geen zin in, zeeleeuwen genoeg gezien in mijn leven en ik vind het ook niet de boeiendste dieren. Verder dus maar. In Agua Dulces is een goede overnachtingsplek, maar die heeft helemaal geen uitzicht en het waait er ook nogal en dus….maar weer verder.

De plek die iOverlander aangeeft in Punta Diabolo geeft hoop. In een deel buiten het dorp staan in de duinen allemaal stukjes land te koop, maar er is nog niets gebouwd. Ik vind een prachtige plek met uitzicht en de wind is ook minder hier. Ik rij nog even terug naar het dorp om wat inkopen te doen. Dit is het eerste dorp langs de kust wat niet volledig is uitgestorven. Voor de rest zijn het allemaal vakantiehuisjesdorpen en de vakantie begint pas met kerst. Als ik terugkom is de plek bezet, waarschijnlijk een stelletje. Even verderop is een net zo mooie plek, maar dan moet ik wel even door het mulle zand tegen een duin omhoog zien te komen. Even kijken of ik het nog kan. Aanloopje op de weg, schakelen naar z’n twee en vol gas omhoog. Yep, no problems here.

De volle maan komt recht voor me op als een vaag gloeiende gele bol boven de zee. De branding verderop ruist me in slaap.

Ik vind Diabolo leuk genoeg om nog een dagje te blijven. Na een ontbijtje rij ik weer terug naar het dorp, even wat mensen zien. Helaas om negen uur ’s morgens is er nog bijna niemand up and about. Ach ja, hippiedorp. Ik ga dan maar eens kijken in het nabijgelegen Santa Teresa Nationaal Park. Koffie drinken en de foto’s en video’s uit alle cameras trekken. Ineens kwam er een vette varaan langs de auto. Mooi beest.

Later nog een rit gemaakt door de rest van het park waar ook nog een fort is gebouwd door de Portugezen en later over genomen door de Spanjaarden. De vorm van het fort komt overeen met die van Bourtange. Apart ja. Ik laat mijn digitale vogel nog even op om die vorm van bovenaf te schieten.

Voor koken en eten keer ik weer terug naar het dorp, waar nu wel wat leven op straat is. Toen ik door de hoofdstraat reed, een zandpad, werd ik aangesproken door een Nederlander die hier naar eigen zeggen een hutje op het strand heeft. Zijn voorkomen deed me vermoeden dat het vast een luxe hutje is. Helaas moest ik vanwege achterop komend verkeer doorrijden. Iets verderop kon ik parkeren om eten te koken, maar ik heb hem niet meer gezien. De nacht weer doorgebracht op het mooie plekje buiten het dorp. 

Volgende blog: Brazilie.