7

Na drie dagen aan de Chubut rivier willen we weer verder. Op de Routa Nacional 25 pikken we de draad weer op. Voor het eerst is de weg slecht, vol met potholes, maar deels wordt er ook aan gewerkt. Het waait nog steeds erg hard en we hebben de wind de hele weg pal tegen. De cruiser komt soms niet boven de 80 km per uur. Niet heel erg want na een uurtje rijden verandert het landschap gestaag van vlakte naar heuvels naar tafelberggebied zoals de Karoo in Zuid-Afrika. 

 

Na zo’n 250 km nemen we de afslag naar weg 12. Een gravelweg waarvan we hoorden dat die de moeite waard is. De weg is goed en het canyonlandschap wordt steeds uitgesprokener. Het lijkt wel Utah hier. Daar raak ik nooit op uitgekeken. Misschien omdat ik als jongen de verhalen van Karl May las. Die kon geweldig mooi de landschappen beschrijven, waarin de avonturen van Winnetou en Old Shatterhand zich afspeelden.

Drie plekken die iOverlander aangaf konden ons niet bekoren en uiteindelijk zijn we op een andere plek aan de rivier beland. We staan wederom aan de Chubut rivier, bijna 500 km stroomopwaarts. En pal voor onze neus staat een behoorlijke vertikale rotspartij, De Piedra Parada. We blijven hier twee dagen, omdat het wederom zo mooi is hier en de rots uitnodigt om met de drone te bekijken. Het is klimgebied hier en verderop zijn wat kampementen van klimmerstentjes. Met de drone vlieg ik tot boven de 220 meter hoge rots. Als een klimmer op de top had gestaan was dat wel een heel mooi plaatje geworden. Maar de kale rots is ook prachtig. 

 

We gaan naar Esquel en het laatste stuk is weer asfalt. Wat een rust is dat altijd na zo’n gravel-rammelweg. In Esquel doen we hoognodige boodschappen en rijden nog een stuk verder naar Los Alerces Nationaal Park. Een park met veel meren en vooral veel alercebomen. Een soort die wel 4000 jaar oud kan worden. Wat het meest opvalt is dat overal langs de weg brem in bloei staat, in enorme hoeveelheden. Je moet bijna een zonnebril dragen vanwege het felle geel aan de ogen. Ik ken brem vooral uit mijn jeugd, maar zie hem in Nederland vrijwel nergens meer. 

 

Bij de toegang is niemand aanwezig en de camping is ook officieel nog gesloten. Eigenlijk dus ook een soort wildkamperen, behalve dat we het kampvuur in een officiele plek doen. We wandelen een beetje en rijden een stuk de volgende dag. Ook verderop kunnen we weer op een mooie plek staan. Deze zijn hier altijd aan een meer en altijd schitterend. Waarbij gezegd moet worden dat we geluk hebben dat het nog voorseizoen is. Er zijn alleen wat gasten verderop die muziek maken met een gitaar. Voor de verandering klinkt dat erg goed en is het dus helemaal niet erg dat ze tot diep in de nacht doorgaan. Prachtig gitaarspel en meerstemmige zang, wij dromen er lekker op weg. Het blijken ook echt muzikanten te zijn die thuis een studiootje hebben enzo. 

 

Dit park verdient het om nog een dag in te verblijven en we rijden heel relaxed naar onze laatste kamp aan een volgend meer, vlak voor de uitgang van het park. Om nou weer te vertellen dat ook dit weer een mooie plek is zou saai worden, dus doe ik dat niet.

 

De rit naar El Bolson heeft uitzichten op de bergen rondom, met hier en daar spectaculaire pieken. Alle hogere toppen hebben nog sneeuw. El Bolson is een oud hippiestadje met relaxte sfeer. Veel alternatieve winketjes, vrouwen met houten kralenkettingen en mannen met lang grijs haar in staart.We vinden er ook de hoognodige supermarkt en tankstation met wifi. iOverlander loodst ons naar een plek buiten de stad aan een rivier. De zondagsuitjes verdwijnen snel en is deze plek weer helemaal van ons. We maken een vuur en nemen een videoboodschap op voor de uitvaart van Jeroen, onze vriend die vorige week is overleden. We zullen hem vreselijk missen. We praten meerdere keren per dag over hem. We dragen onze reis aan hem op.  

 

Dan gaan we naar Klaus die met zijn vrouw Claudia 15 km buiten El Bolson woont op zijn farm. Hij heeft onze autoverzekering geregeld en we halen in ieder geval onze originele polispapieren op. We kunnen ook bij hem kamperen, douchen en de was doen. Bovendien wijst hij ons een heel aangename plek aan bij de rivier op zijn land om de auto neer te zetten. Een paar grote bomen, waaronder twee indianenbrood-bomen. Ze hebben licht oranje vruchten, direct aan de stam of dikke zijtakken. Kennelijk aten de vroegere indianen de vruchten. De schapen van Klaus, een stuk of 40, zijn er in ieder geval gek op. De kudde maakt iedere dag een vast rondje en als ze ineens bedenken dat het tijd voor de indianenbroodboomvruchten is, komen ze in draf naar ons toe gerend en doen zich te goed. 

 

Klaus is een geval op zich. Het is een oude hippie met lang blond haar die uit Duitsland hierheen is geëmigreerd. Daarvoor had hij met zijn vrouw 16 jaar lang over de hele wereld gereisd, vooral met de motor. Vlotten gebouwd en die met twee motorfietsen aangedreven of de motorfietsen met elkaar verbonden en een zeil er boven door de wind voortgeduwd. Hij schreef een bestseller over hun avonturen. Hij heeft nog veel meer dingen gedaan en praat er graag over. Hij is aardig en hij kan trots zijn op zijn farm. Als vlakbij ons een spechtenpaartje een nest heeft, ga ik er weer eens lekker voor zitten om een foto te maken.

Bij Klaus kan ik ook iets doen waar ik tijdens de bouw net niet aan toe gekomen ben en nu de prijs voor betaal. Ik had geen spatlappen bij de achterwielen en de groffe banden pakken flinke stenen op die af en toe tegen de kunststof bodem worden geslingerd. Die is daar niet bestand tegen en is al beschadigd. Ik koop een stuk dik rubber en maak er twee flappen van. Met een strook staal en een paar schroeven kan ik ze makkelijk aan de aluminium wielkasten bevestigen.

 

Klaus help ik met de drone, door beelden te maken van zijn land, zodat hij op de foto uit kan rekenen hoeveel waterbuis hij nodig heeft voor zijn sproei-installatie. De dag ervoor had ik met de drone al de twee paarden opgespoord van zijn twee dochters. Die waren al een paar dagen verdwenen op de 100 hectare die hij heeft. 

 

Hier nog even een kaartje met onze route tot nu toe. Ruim 4000 km.