27

 

Die nacht kwam mijn buik weer in opstand en moest ik er een paar keer uit. Omdat ik naar de garage ga, begin ik met een kuurtje tegen de diarree. Gelukkig zit die in de medicijndoos. En dat helpt acuut. Ik rol mooi rustig met de cruiser de berg af richting Salta met de garage in de navigatie als doel. Als ik aankom is eigenaar Miguel aanwezig, maar hij is nog even bezig. Ik vraag de wificode en stuur direct een berichtje naar Peter, mijn monteur in Kolham. Volgens hem is het een verstopt dieselfilter. Als Miguel met mijn probleem bezig kan, stelt hij voor de injectors en de dieselpompte demonteren en te (laten) testen. Ik zeg dat hij eerst het filter moet vervangen en gelukkig heeft hij de goede op voorraad. Ik doe een testrit en rij de berg met uitzicht omhoog de enige plek in de buurt waar je even goed gas kan geven. En hij doet het goed, hij houdt niet meer in, geen witte wolken meer. Ik kan het bijna niet geloven. Even nog afwachten hoe hij het doet op echte hoogte maar ik ben al positief gestemd. Ik rij terug met het goede nieuws en betaal het filter. Een dik uur later ben ik al weer onderweg naar boven. Ik doe dezelfde weg naar Cachi en pik de draad op waar ik gebleven was.

Ik kan mijn geluk niet op als ik merk dat hij ook boven de 3000 meter nog trekt als een lier. Peter had het dus gelijk bij het goede eind en heeft me een hoop ellende bespaard. Wat Miguel voorstelde is een tijdrovende zaak en ik had me dan dezelfde dag nog niet zien vertrekken. Overnachten in de garage of in een hotel, ik wil er niet aan denken. Volkomen vergeten toen bij de grote check-up thuis. Beetje stom ook om niet aan dat filter te denken.

Voor Cachi zoek ik een plek voor de nacht en ik durf het wel aan om een stuk omhoog te rijden in een droge rivierbedding. Over vuistgrote keien klim ik een stuk omhoog tot ik niet meer van de weg af te zien ben. Mooie rustige plek.

Cachi is een leuk dorp met een gezellige plaza. Beetje toeristisch maar op een leuke manier. Ik zet de auto pal aan het park en geniet van de mensen om mij heen. Beetje rondwandelen, af en toe wat aanspraak over cruiser. Lekker dagje zo. Ik las dat een kilometer of 12 vanaf Cachi een soort gratis camping is, waar iedereen enthousiast over is. Het weggetje er naar toe was al leuk en de camping is inderdaad erg mooi gelegen boven langs een riviertje. Ik blijf er de nacht. 

De volgende dag terug naar Cachi waar ik mijn blog online zet en nog wat rondhang. Nog leuk gepraat met een stel italiaanse overlanders. Die kom je niet veel tegen. Dan ga ik via een omweg naar de plek waar ik al even had gestaan toen ik toch besloot terug te rijden naar Salta. Op het stuk wat ik nog niet had gedaan rij ik door een betoverend mooi landschap dat me nog het meest aan het wilde westen van de VS doet denken. Rode bergen en cactussen. Hier vind ik een nog veel mooiere plek dan die van en paar dagen geleden. Ik ben ervoor van de weg gegaan en door een droge rivierbedding uit het zicht gereden. De perfecte plek, hoewel er rondom mij onweer is en het ook gaat regenen.

Onderweg wordt ik ingehaald door een auto die niet door had dat hij een lekke band had. Ik tuter een paar keer en hij stopt. Het zijn fransen in een huurauto en de band is al helmaal aan flarden. Ik wacht tot ze weer kunnen rijden, want huurauto’s hebben lang niet altijd alles in orde. Dat blijkt mee te vallen alleen de reserveband heeft haast geen lucht. Die rij je dan ook zo kapot. Ik haal de compressor tevoorschijn en geef de band voldoende druk. Ze zijn heel blij en ik mag wat karmapunten noteren.

's Morgens lukt het de zon om af en toe door de bewolking te breken en is het een prachtige ochtend. Waar ik meestal wakker wordt van een concert van vogelzang, is er hier één vogel die zijn lied ‘ins blaue hinein’ zingt.

Net als gisteravond laat ik de drone een cirkel rond de auto vliegen om deze bijzondere plek vast te leggen. Ik zou hier nog wel een dag willen blijven, maar ik wil ook terug naar Salta waar Ralf en Janneke ook zullen komen en dan samen te kijken hoe en waar we de Dakar gaan zien.

 

Ik maak nog een wandeling door het ruige gebied, bushwalking want van een pad is geen sprake. Dan doe ik de kachel even aan om te kijken of hij het wil doen op deze 2800 meter hoogte. Geen probleem. Als ik terugrij moet ik eerst nog een stuk verder klimmen naar 3400 voor de grote afdaling begint. Op dat hoogste punt probeer ik de kachel nog een keer en weer doet hij het, zij het dat ik hem wel wat hoorde sputteren. Dat is wel een nieuw record.

Hoewel voor de tweede keer is de lange afdaling met al zijn haarspeldbochten niet vervelend om te doen. Ik doe het rustig aan en laat de auto af en toe vrij rollen, dan weer remmen op de motor en maar heel af en toe op de rem. Onderweg weer regen, maar vooral voor Salta moet het net noodweer zijn geweest want de wegen waren hier en daar weer volledig ondergelopen. Soms moest ik langs een rijtje gewone auto’s die niet door de diepe plassen durfden. Vaak gingen ze gelijk achter mij aan. 

Ralf en Janneke staan al op de camping als ik aankom, we zien elkaar voor de derde keer deze reis. De camping is druk, want het is weer weekend. Overal muziek en de buren hebben hun radio met de stekker in de paal met elektriciteit, die 1 meter van ons staat en 10 meter van hen. Een verlengsnoer hebben ze kennelijk niet, maar ze moeten de muziek wel kunnen horen natuurlijk. 

Morgen maar eens kijken of we een plek kunnen vinden om de rally te zien. Het stuk boven Salta is alleen maar verbindingsroute dus dat valt af. Bovendien horen we later dat die dag de race ook is afgelast. Gelukkig zijn we daar niet helemaal heen gereden. Dan wordt duidelijk dat er vanaf Salta eerst ruim 300 kilometer verbindingsroute wordt gereden, alvorens er daadwerkelijk geraced wordt. Het is een eind rijden maar als we vandaag nog vertrekken, kunnen we het in twee delen doen. Haasten hebben we geen zin in, vooral ook omdat de route naar Cafayate fantastisch mooi is. Ineens rijden we door een landschap van rode bergen, waar mooi te zien is hoe tectonische krachten de ooit horizontaal afgezette sedimentlagen omhoog gestuwd en verwrongen hebben. De lagen zijn nog steeds te zien, maar nu schuin, rechtopstaand of gegolfd.

We stoppen een aantal keren, waar iets bijzonders te zien is. Bij een smalle canyon die een stukje de bergwand in gaat is een muzikant aan het spelen. De akoustiek is prachtig en het wordt daarom ook het Amfiteatro genoemd. Tourbusjes rijden af een aan en geven de passagiers een paar minuten fotografeertijd en rijden dan weer door. Tegen de schemer blijven we alleen over en de muzikant voegt zich bij ons. Hij eet en drinkt met ons mee, hij heeft niet veel bij zich. Geen tent en zijn slaapzak is gestolen. In het donker komt er nog en auto aangereden en het zijn Jacek en Dominica, met wie we vanuit Salta nog even contact hadden. Zijn waren wel naar het noorden gereden. Op mijn uitnodiging om zich bij ons te voegen had ik geen antwoord meer gekregen vlak voor we uit Salta vertrokken. Ze hadden al het vermoeden gehad dat wij op een van de plekken langs deze weg zouden moeten staan. Leuk dat ze ons gevonden hebben. Nu gaan we met drie auto’s naar de Dakar. We hebben een gezellige avond zo met z’n zessen. 
 

We nemen afscheid van Lucas, de muzikant en gaan verder op de schitterende weg. We rijden deels samen en deels apart. Jacek rijdt met zijn Toyota Prado zo’n 90 gemiddeld, ik 80 en Ralf en Janneke 70. Het is niet een onverdeeld genoegen om dicht achter R&J te rijden Hun Landrover rookt enorm en we zijn nog niet eens echt in de bergen.

We vinden met behulp van een website de toeschouwerszones voor de Dakar rally . Er zijn er vier en we kiezen de eerste. Op een gravel zijweg van de routa 40 is de start voor de 10^e etappe. Er is al heel wat volk langs de weg maar er is genoeg plaats. We zetten de luifels aan de auto’s en maken een kampvuur. Eerder hebben we in het laatste dorpje een lap vlees van een kilo gehaald. Jacek en Dominica maken een salade en paprikaspiezen. Het vlees moet lang op het vuur maar dan is het ook supergoed gelukt. Pal naast ons komen Argentijnen staan, die, hoe kan het ook anders, de hele nacht harde muziek aan hebben.

De volgende dag is het zo ver. De race begint. Eerst komt er een helicopter met sirene heel laag over vliegen. De scheuren de eerste motoren langs en dat is al best wat, maar niets vergeleken bij de auto’s en later de trucks. Die dingen komen zo hard langs met zoveel motorlawaai. Heel indrukwekkend. Zo gaaf om dit een keer mee te maken, ik heb er ook lang naar uitgekeken. Helaas doet Gerard de Rooy zelf niet mee, maar zijn team is er wel met de karakteristieke groene Iveco-truck. Wij staan langs de kant van de weg met nederlandse vlaggen en er wordt zelfs teruggezwaaid. Ik laat ook de drone nog op tijdens de vrachtwagens en kan wat mooie shots maken, gelukkig vliegen er geen heli’s meer.

 

 

Iedereen om ons heen vertrekt maar wij blijven nog, dat wil zeggen de vier hollanders. De polen gaan verder, Jacek heeft drang om zijn foto’s online te zetten. Hij heeft een paar duizend shots gemaakt. Ik herken wel iets van mezelf daarin, van vroeger dan. Ik schiet nu tien keer minder. Ik probeer nu het selecteren al te doen voor het indrukken van de sluiterknop. Dat scheelt ook een hoop uitzoekwerk. De Argentijse buren komen nog met een ‘goedmakertje’, een homp heerlijk gegrild vlees wat over was. Het is groter dan we gisteren zelf hadden. Later in de middag worden we nog getrakteerd op een stofstorm. Alles zit er onder, ook binnen. We verkassen naar een stukje verderop, waar meer gras is. 

We rijden de volgende dag naar Hualfin, een gehucht waar we inkopen doen voor een nieuw avontuur, een tocht over de altiplano, de hoogvlakte van de Andes. Een geweldig mooi gebied dat tussen de 3000 en 5000 meter hoogte ligt. Het zal een beproeving zijn voor mens en machine.