

Cachi is een leuk dorp met
een gezellige plaza. Beetje toeristisch maar op een leuke manier. Ik zet de
auto pal aan het park en geniet van de mensen om mij heen. Beetje rondwandelen,
af en toe wat aanspraak over cruiser. Lekker dagje zo. Ik las dat een kilometer
of 12 vanaf Cachi een soort gratis camping is, waar iedereen enthousiast over
is. Het weggetje er naar toe was al leuk en de camping is inderdaad erg mooi
gelegen boven langs een riviertje. Ik blijf er de nacht.
Onderweg wordt ik ingehaald door een auto die niet door had dat hij een lekke band had. Ik tuter een paar keer en hij stopt. Het zijn fransen in een huurauto en de band is al helmaal aan flarden. Ik wacht tot ze weer kunnen rijden, want huurauto’s hebben lang niet altijd alles in orde. Dat blijkt mee te vallen alleen de reserveband heeft haast geen lucht. Die rij je dan ook zo kapot. Ik haal de compressor tevoorschijn en geef de band voldoende druk. Ze zijn heel blij en ik mag wat karmapunten noteren.

Net als gisteravond laat ik
de drone een cirkel rond de auto vliegen om deze bijzondere plek vast te
leggen. Ik zou hier nog wel een dag willen blijven, maar ik wil ook terug naar
Salta waar Ralf en Janneke ook zullen komen en dan samen te kijken hoe en waar
we de Dakar gaan zien.
Ik maak nog een wandeling
door het ruige gebied, bushwalking want van een pad is geen sprake. Dan doe ik
de kachel even aan om te kijken of hij het wil doen op deze 2800 meter hoogte.
Geen probleem. Als ik terugrij moet ik eerst nog een stuk verder klimmen naar
3400 voor de grote afdaling begint. Op dat hoogste punt probeer ik de kachel
nog een keer en weer doet hij het, zij het dat ik hem wel wat hoorde sputteren.
Dat is wel een nieuw record.
Hoewel voor de tweede keer
is de lange afdaling met al zijn haarspeldbochten niet vervelend om te doen. Ik
doe het rustig aan en laat de auto af en toe vrij rollen, dan weer remmen op de
motor en maar heel af en toe op de rem. Onderweg weer regen, maar vooral voor
Salta moet het net noodweer zijn geweest want de wegen waren hier en daar weer
volledig ondergelopen. Soms moest ik langs een rijtje gewone auto’s die niet
door de diepe plassen durfden. Vaak gingen ze gelijk achter mij aan.
Ralf en Janneke staan al op
de camping als ik aankom, we zien elkaar voor de derde keer deze reis. De
camping is druk, want het is weer weekend. Overal muziek en de buren hebben hun
radio met de stekker in de paal met elektriciteit, die 1 meter van ons staat en
10 meter van hen. Een verlengsnoer hebben ze kennelijk niet, maar ze moeten de
muziek wel kunnen horen natuurlijk.
Morgen maar eens kijken of
we een plek kunnen vinden om de rally te zien. Het stuk boven Salta is alleen
maar verbindingsroute dus dat valt af. Bovendien horen we later dat die dag de
race ook is afgelast. Gelukkig zijn we daar niet helemaal heen gereden. Dan
wordt duidelijk dat er vanaf Salta eerst ruim 300 kilometer verbindingsroute
wordt gereden, alvorens er daadwerkelijk geraced wordt. Het is een eind rijden
maar als we vandaag nog vertrekken, kunnen we het in twee delen doen. Haasten
hebben we geen zin in, vooral ook omdat de route naar Cafayate fantastisch mooi
is. Ineens rijden we door een landschap van rode bergen, waar mooi te zien is
hoe tectonische krachten de ooit horizontaal afgezette sedimentlagen omhoog
gestuwd en verwrongen hebben. De lagen zijn nog steeds te zien, maar nu schuin,
rechtopstaand of gegolfd.


We vinden met behulp van
een website de toeschouwerszones voor de Dakar rally . Er zijn er vier en we
kiezen de eerste. Op een gravel zijweg van de routa 40 is de start voor de 10e
etappe. Er is al heel wat volk langs de weg maar er is genoeg plaats. We zetten
de luifels aan de auto’s en maken een kampvuur. Eerder hebben we in het laatste
dorpje een lap vlees van een kilo gehaald. Jacek en Dominica maken een salade
en paprikaspiezen. Het vlees moet lang op het vuur maar dan is het ook
supergoed gelukt. Pal naast ons komen Argentijnen staan, die, hoe kan het ook
anders, de hele nacht harde muziek aan hebben.

Iedereen om ons heen vertrekt maar wij blijven nog, dat wil zeggen de vier hollanders. De polen gaan verder, Jacek heeft drang om zijn foto’s online te zetten. Hij heeft een paar duizend shots gemaakt. Ik herken wel iets van mezelf daarin, van vroeger dan. Ik schiet nu tien keer minder. Ik probeer nu het selecteren al te doen voor het indrukken van de sluiterknop. Dat scheelt ook een hoop uitzoekwerk. De Argentijse buren komen nog met een ‘goedmakertje’, een homp heerlijk gegrild vlees wat over was. Het is groter dan we gisteren zelf hadden. Later in de middag worden we nog getrakteerd op een stofstorm. Alles zit er onder, ook binnen. We verkassen naar een stukje verderop, waar meer gras is.
We rijden de volgende dag naar Hualfin, een
gehucht waar we inkopen doen voor een nieuw avontuur, een tocht over de
altiplano, de hoogvlakte van de Andes. Een geweldig mooi gebied dat tussen de
3000 en 5000 meter hoogte ligt. Het zal een beproeving zijn voor mens en
machine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten