11

De tweede dag in El Chalten gaat het weer regenen en af en toe enorme rukwinden. En zo zou het de dagen erna ook blijven, regen, wind, zeg maar takkeweer. Soms zoveel wind dat we ’s nachts het dak dicht doen. We moeten af en en toe wel denken aan de mensen met een tentje. Vooral die boven op de camping langs de trek staan. Daar is het kouder, één nacht heeft het er zelfs gesneeuwd.

Bij de visitor-center hebben we nog een gordeldier gezien, deze keer levend. Wat een grappig beest is het.

 

De plek op de parkeerplaats is leuk, want er valt de hele dag wat te zien. Ondanks het slechte weer gaan er genoeg naar boven met volle bepakking, terwijl je kunt weten dat je de Fitzroy in ieder geval niet gaat zien. De meeste zijn jong en hebben niet de luxe zoals wij om het slechte weer uit te zitten. Je hebt ver moeten reizen om hier te komen en probeert er dan maar het beste van te maken.

In de hostel 100 meter verderop mogen we tegen betaling douchen en in de aanpalende panederia hebben ze elke dag heerlijk vers stokbrood.

Op mijn verjaardag komen Arjan en Anja met een fles wijn even buurten. Na de tweede fles wijn verzetten wij ons geplande etentje buiten de deur naar de volgende dag. Spontane gezelligheid gaat voor.

Overigens is in de eerste nacht in El Chalten ons opstapje voor de deur gestolen. Wie doet dat nou? Een andere camper, nee toch. Een local, waarvoor dan? Het zal een mysterie blijven ben ik bang. We moeten nu een wat grotere eerste stap maken om de camper in te komen, tot ik een alternatief heb gevonden. Er zijn ergere dingen.

We gaan nog een stuk rijden naar een meer verderop, Lago del Desierto. Het woestijnmeer, dat klinkt als iets wat ik wil zien. De 40 kilometer er heen is slecht met veel kuilen, maar er is onderweg genoeg te genieten van bergen, rivieren, watervallen en vergezichten. Alleen het meer viel wat tegen, we konden maar een stukje er van zien, want de weg hield op. Er omheen lagen gewoon begroeide bergen dus waar die woestijn dan is? Het regende er ook nog.

 

Na zes dagen met wisselend en vaak slecht weer en het vooruitzicht nog een week van hetzelfde, geven we ons dan toch gewonnen. We vertrekken weer. En zodra we de vallei weer uitrijden klaart het weer op en gaat de zon weer schijnen. Juist het massief waar iedereen voor komt houdt alle regenwolken tegen. Met fikse rugwind rijden weer langs het flets-turquoise Viedmameer terug naar de routa 40. Dan, als we over een heuvel komen zien we het Lago Argentino en die is oogverblindend knal-turquoise. Alleen in Nieuw-Zeeland zag ik meren met deze intense kleur. 

 

Na de afslag naar El Calafate gaat het weer pal tegen de wind in. We komen Arjan en Anja weer tegen, ze gaan naar dezelfde kampeerplek als wij. Het is een officiële, maar wel gratis camping in het zuidelijk deel van het park Los Glaciares. Prachtig gelegen aan een kleiner meer, 50 km west van El Calafate. Onderweg zien we in de verte  steile bergtorens, die de Torres de Paine moeten zijn. Die staan in het gelijknamige park over de grens in Chili, dat we later zullen bezoeken. Zelfs van deze 60 km afstand gezien al indrukwekkend. Maar we gaan hier eerst een andere highlight bezoeken, de Perito Moreno-gletsjer. Die staat op mijn top-10 lijst van meest indrukwekkende dingen die ik ooit heb gezien. 

 

Omdat ik 16 jaar geleden de eerste was die die dag aan de gletsjer stond, wil k dat nu weer, dus vertrekken we op tijd. Als we bij de gate aankomen zijn we een half uur te vroeg, ze gaan pas om 8 uur open. Er is geen slagboom en dus rijden we door. We willen onze tijd hier niet verdoen. Als we na nog een rit van 30 km aankomen zijn we de enigen. De ervaring die je dan hebt is onvergelijkbaar. De stilte wordt alleen verbroken door het kraken en kreunen van de gletsjer. De knallen zijn soms net geweerschoten of van een kanon of onweer als er echt iets groots breekt. 

 

De gletsjer is niet alleen enorm groot, 5 kilometer wijd, tientallen kilometers lang en 70 meter hoog, maar hij schuift ook 2 meter per dag op. Daarbij sta je er relatief dicht op en vallen er regelmatig stukken ijs naar beneden. Die variëren van flinke brokstukken tot schotsen van tientallen meters hoog die instorten. Op een hoek vooraan staat een enorme schots al zo instabiel, dat hij vandaag wel moet vallen. We gaan er uren voor zitten kijken en filmen. Dan gaan we even wat eten in de auto. Als we teruglopen zie ik net nog tussen de bomen door dat hij om gaat. Dat is een beetje pech.

 

Later zien we een soortgelijk stuk wel omvallen en ik heb er zelfs mooie filmbeelden van gemaakt. 

 

Wat een geweld als zoiets gebeurt. We blijven de rest van de dag, doen alle looppaden en genieten van de het spektakel. Het park is ook tot acht uur open maar rond zes uur gaat zo’n beetje iedereen al weg. Ook dan zijn we zo goed als alleen met de witte reus. Tegen sluitingstijd rijden we weer de poort uit waar ook nu geen ranger te bekennen is. Dat we niet betaald hebben geeft ons een heel bezwaard gevoel…duh.